ενδοεπικοινωνία

Έγραψα ένα σχόλιο χθες στη κατσαρίδα.

(δεν τα πάω με τα ενδομπλογκικά καλά, δε βλέπω να το ξαναεπιχειρώ)

(να σημειωθεί ότι εμένα τα blogs που πατάνε πάνω σε μια μανιέρα ή που τοποθετούν ένα θεματικό κέντρο δε με βρίσκουν αδιάφορο, κάθε άλλο! Μου άρεσαν ιδιαίτερα κάποιες σχετικές προσπάθειες,με απόλυτη αδυναμία τον Βαρετό βεβαίως!)

Η κατσαρίδα, νομίζω ότι από την αρχή έκανε αίσθηση στο μπλογκοχωριό, ίσως γιατί το όλο στήσιμο κεντρίζει το ενδιαφέρον, ίσως γιατί φαίνεται ότι έχει κάτι να πει. Είναι αλήθεια ότι ο σχολιασμός (ας πούμε) από κάποιους μπλόγκερς είχε μία «ύποπτη» εμπάθεια. Αλλά ακόμα κι αν υπήρξε σ’ αυτές τις κριτικές το στοιχείο του ανταγωνισμού δεν έχει νόημα να εξοργιστείς, να αρχίσεις να απαντάς με τρόπο κραυγαλαίο.

Είπε ο άλλος ότι έχεις βαρεθεί και έχεις εξαντλήσει της δυνατότητες της ιδέας σου, και εσύ έμμεσα με το να αναμασάς μια βλακεία και να αναπαράγεις μια κόντρα τον επιβεβαιώνεις! Στην αρχή όλο αυτό έχει τη πλάκα του, αλλά μέχρι πόσο. Αν το τραβάς και το επεκτίνεις αναπόφευκτα χάνεις τη μπάλα, γίνεσαι γραφικός. Το να «την πεις» σε κάποιον που θεωρείς ότι σε προσβάλει είναι (σε κάποια πλαίσια αποδεκτό) να πιαστείς όμως απ’ αυτό και να αναλωθείς, καταντάει ανιαρό.

αυτά.

υγ.ρε συ αυτά περί σαμπρέλας τώρα μη μου πεις ότι δεν ενέχουν κατινιά!

υγ2. ελπίζω να μην ενοχλεί το β’ ενικό μου βγήκε αυθόρμητα.

υγ3 κατά τραγική ειρωνία είχα γράψει παρόμοιο σχόλιο και τον μακμανους, μήπως παραέχω γίνει πόλιτικαλι κορέκτ και πρέπει να κάνω χαρακίρι?

(update: τόσο χάλια η παρέμβαση που στο τέλος όλοι οι εμπλεκόμενοι μου την είπαν! χαχα, σαν τους άθλιους δημοσιογράφους στα πρωινάδικα που τους βρίζουν και οι πασόκοι και οι νεοδημοκράτες και χαίρονται γιατί νομίζουν ότι είναι αντικειμενικοί)