και λίγες σημειώσεις

Οι πανελλήνιες αναδείχτηκαν σε μία ανέλπιστα δημιουργική περίοδο, τουλάχιστον ποσοτικά (μαλακία η σύνταξη αλλά βαριέμαι να ψάχνω να το πω αλλιώς, ελπίζω να καταλαβαίνεται τι εννοάω). Σε τετράδια φυλλάδια βιβλία και σημειώσεις πετούσα στίχους σκόρπιους. λίγο πριν το τιτάνιο έργο (ρε πούστη έχω επιρεαστεί πολύ από την αποστήθιση της ιστορίας) της συγκέντρωσης και καύσης ανακύκλωσης όλων των μισητών φωτοτυπιών αποφάσισα να περισώσω κάποια κείμενα εδώ.

Βουκολικόν?

Εξατμίζεται ο χρόνος απ’ τα φύλλα του δέντρου

συμπαρασύροντας ανάσες ξεχασμένες

η διαδικασία διευκολύνει την απάντληση σπερματικών αναμνήσεων

από τα έγκατα του βουνού.

Σε περιόδους μακρόχρονης ξηρασίας απλά τραγουδάει ασυνάρτητα

σε περιόδους κατακλυσμών γατζώνεται από τον βράχο του

και αποχωρίζεται τις έναστρες νύχτες που φυλάει στην κουφάλα του.

σε περιόδους πυρκαγιάς παραδίδει τον φλοιό του στη ξέφρενη γιορτή

προστατεύοντας την πολύτιμη φύτρα

και μετά στο θερινό ηλιοστάσιο

ξαποστένει στη κούνια ενός παιδιού που μετά

από χρόνια αλλάζει ονόματα.

και έπειτα πάλι εξατμίζονται χειμώνες

και οι εικόνες του μακρινού παρελθόντος

γεμίζουν την μνήμη με την εποχή που σπόρος ακόμη

ταξίδευε στο διάστημα και ονειρευόταν τον βράχο.

Αμνησία?

Μικρές αμνησίες

γεννημένες σε ιογεννή ρεύματα

θερίζουν τις εικόνες που αβιάστα έχω συσσωρεύσει

τις κάνουν δέματα και τις στέλνουν σε άγνωστους εν πολλοίς προορισμούς.

Αναμνησιοβόροι ύπνοι μεταμορφώνουν την αντίληψη,

την κάνουν πουλί νυχτόβιο που τρέφετε

με νεκρές αισθήσεις.

Σε κάθε άμπωτη της μνήμης

ξεμένουν κάτι παιδικά παπούτσια κάτι

φουντούκια από το χωριό

κάτι χιόνια που δροσίζουν για λίγο τον εγκέφαλο

μέχρι που λιώνουον

το μαξιλάρι βρέχεται

τα νερά από την απόψυξη των χειμωνιάτικων θαλασσών

σχηματίζουν ρυάκια

κάπου κάπου τρέχει και λίγο αίμα

το κελάρυσμα της θύμησης

ξεσηκώνει τα έντομα του δωματίου

ιδιαίτερα μία αράχνη

συνεπαρμένη από το πρωτόγνωρο δημιουργικό οίστρο

με σκεπάζει με πάχνη και ιστό

για να μη κρυώνω

για να μη πέφτω

για να μη βλέπω κακά όνειρα

.

Ιαμβικά?

Μερικές φορές αρκεί να σκεφτείς τον αυγουστιάτικο ήλιο

για να θυμηθείς την ζωή, όχι όμως σήμερα

Ανέσυρα λοιπόν από το πηγάδι της πολυκατοικίας

λίγο νερό

θέλησα να καθαρίσω τα χαράγματα των τοίχων

ίσως λένε μια ιστορία αλλά δεν με αφορά

είναι απλός αντιπερισπασμός στις δικές μου ιστορίες που τις σπέρνει ο ήλιος τον Αύγουστο

και ανθίζουν διάφορες εποχές ανάλογα με τις βροχές

«σκέψεις βαρύδια μας κυβερνούν

άγιες σιωπές μας εξορίζουν»

και προσπαθώ να θυμηθώ ποιος μου κόλησε

αυτή τη μελωδία

λαικότροπα εύθυμη ασύμβατη με τα λόγια που επενδύει

και τα χαραγμένα ιδεογράμματα

δεν λεν να φύγουν

μόνο διαβρώνονται.

Παιχνίδι?

Αράδιαζα πλανήτες πάνω στο χαλί και τους έθετα

σε τροχία με απαλά σπρωξίματα

φρόντιζα με ακρίβεια κάθε κίνηση τους παίζοντας με τη φλογέρα του αδερφού μου,

μερικά ουράνια σώματα εξωκοίλαν των επιταγών μου

και κρύβονταν κάτω από το κρεβάτι.

Οι βαρυτικές έλξεις καθιστούσαν αλλοπρόσαλο χορό κάθε απόπειρα

κίνσησης στον χώρο

μετέτρεπαν την ψυχή μου σε περιστρεφόμενο ενυδρίο

αναρωτιέμαι αν έτσι ξεκίνησε και το δικό μας σύμπαν

από το απαλό σπρώξιμο ανυποψίαστου παιδιού.

Ανάμεσα?

Στη μέση του δωματίου και με ένα σπίρτο καίω τη σκιά μου.

Η φλόγα επεκτείνεται στις παρακείμενες σκιές και με απαλάσει από

την ενοχλητική τους παρουσία

Μένει ένα λεπτό στρώμα στάχτης και αιωρούμενες λέξεις, συνήθως αδιάφορες

άλλωτε αναπάντεχες.

Μερικές σκιές κατά τη βραδυφλεγή τους καύση αναδύουν λέξεις απειλητικές

αλλά δεν με τρομάζουν, ίσως επιτείνουν τις μελαγχολικές εξάρσεις.

Ενώνονται άλλες φορές με τις φαντασιώσεις

και οι παραγόμενοι υδρατμοί κάνουν το δωμάτιο ασφυκτικό.

ακόμα και χωρίς σκιές το δωμάτιο μπορεί να γίνει

εξαιρετικά δυσάρεστο αν η απογοήτευχη ποτίσει τους τοίχους.

και οι επιθυμίες ελεύθερες από την φυλακή των σκιών φεύγουν

απ’ το παράθυρο

ελπίζω ότι ταξιδεύουν αναζητώντας τη μυστική τους πραγμάτωση

ίσως πάλι απλά να πηγαίνουν στον ήλιο κι εκεί να συστρέφονται σε δίνες ματαιωμένων ονείρων.
Βρέχει?

Ανοίγω τα παράθυρα και αποθηκεύω λίγα σύννεφα

σε διάφορα σημεία του δωματίου.

Ανάμεσα στα φύλλα του τετραδίου

στη ντουλάπα, κάτω απ’ τα σκεπάσματα

κι όταν βαριέμαι τα αφήνω ανεξέλεγκτα μέσα στο δωμάτιο.

συστρέφονται χαρίζοντας όμορφο θέαμα κεραυνών

Η βροχή φουσκώνει τα σανίδια του δωματίου που ήδη βρίσκονται σε σήψη

Για το παιχίδι μου αυτό οι γείτονες διαμαρτύρονται

εικάζω ότι η αρνητική τους στάση απέναντι στο μικροκλίμμα

που τόσο έντεχνα ρυθμίζω μέσα στο δωμάτιο

είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιου φθόνου.

ίσως αν τους χαρίσω ένα σύννεφο

να πάψουν (για λίγο) να είναι θλιμμένοι

το πιο ψυχρό ερωτικό ποίημα εβερ?

Την εποχή που σταμάτησα να πιστεύω σε πανταχού παρόντες θεούς

βρήκα εσένα

είναι λες μια περίεργη εγκεφαλική ιδιοτροπία

να χρειάζομαι τόσο φανατικά την απόλυτη πίστη

Γίνομαι θρησκόληπτος λοιπόν

ακολουθώντας τα πιο γοητευτικά ένστικτα.

Ανόητος οπαδός που ξενυχτάει πιστεύοντας

σε κάτι που φοβάται να συνειδητοποιήσει ότι είναι μικρό και ασήμαντο.

Η μαλακία του πιστού που ελπίζει σε επαναλβανόμενους παραλογισμούς.

Φυγολαγνεία? (κλεμμένο το βασικό μότο από τραγούδι των δαρνάκων, προφανώς και στα παραπάνω ποιήματα κάποιοι στίχοι είναι επιρεασμένοι από κάποια πανελληνιακά κείμενα και ερεθίσματα.)

Η ώρες που παίζουν με τη διάθεσή μου

ήταν παλιά μήνες

κι ο δρόμος που περιπεκτικά μου χτυπάει το τζάμι ήταν ταξίδι

πριν εγκατασταθεί σ’ αυτό το αλλόκοτο μέρος.

και το δωμάτιο ήταν κάποτε ζωντανό,

ανέπνεε μέρα και κατάπινε βροχές.

Τώρα όλα ριζωμένα μυρίζοντας ανία μου ψυθιρίζουν νανουρίσματα απόδρασης.

Με φροντίζουν από αμηχανία, από υποχρέωση

Φεύγωντας θα τους χαρίσω λίγο κρασί και μέλι ως ευχαριστώ

για την θανατερή των φιλοξενία

και τέλος η Φυγολαγνεία σε σουξεδιάρικη βερσιόν

Να μου λες τι να κάνω βαρέθηκα

Πες καλημέρα στα τοξικά μου ένστικτα

δεν έχω χρόνο να σου εξηγήσω τι έχει αλλάξει

δε βρήκα κάτι νέο μα κάτι έχω χάσει

Αύριο δεν θα γυρίσω πίσω

όλοι θα ξέρουν πως δέ θα γυρίσω

και ο δρόμος θα γίνει σκονισμένο πανοφώρι

κι ο κόσμος όλος μια παρθένα κόρη

όταν βαριέμαι να τρέχω θα πετάω

θα σκορπίζω θα εξατμίζομαι θα γελάω

και χωρίς τίποτα να θυμάμαι

γαλήνια τα βράδυα θα κοιμάμαι

υπακούωντας στης σελήνης τα γητέματα

παρασυρμένος από ουράνια ρεύματα

μόνο μέσα σε παραισθήσεις

θα ψάχνω γι ακριβές απαντήσεις.

είναι κι άλλα αλλά βαρέθηκα, ούτως η άλλως αυτά είναι που μ’ αρέσουν κάπως περισσότερο.

υγ. το τιτάνιο έργο προβλέπω ότι θα το αναλάβει η μάνα μου γιατί είμαι ένας πτώμας. (είπαμε καλή η ανεξαρτησία και ο απογαλακτισμός αλλά από Σεπτέμβρη μήνα…)