Βάσεις 2007, η σφαγή των νηπεί(αγωγ)ων

σήμερα μέσα στη καμμένη Ελλάδα ανακοινώθηκαν οι βάσεις εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η τρομακτική σε πολλές σχολές άνοδος δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση αν αναλογιστούμε το επίπεδο δυσκολίας (η μάλλον ευκολίας) των φετεινών προεκλογικών θεμάτων. Πολλοί σίγουροι, έμειναν στην απέξω. άλλοι (ο γράφων) μπήκαν και πανυγηρίζουν σαν μαλάκες και τους βλέπουν οι γύρω και λεν καλά παιδίμ εσύ δεν ήσανε σίγουρος, δε νοίκιασες σπίτι? δηλαδή οι κλασικοί μαλάκες που θέλουν να σου χαλάνε πάντα το κέφι, αλλά δε πτοούμαι, όχι σήμερα). Κατά τ άλλα φοβάμαι να πάρω όσους φίλους θέλαν παιδαγωγικά γιατί η άνοδος είναι κι εκεί πολύ ισχυρή (η Ρόδος 17.121, μη χειρότερα!), τα πιο κοντινά μου άτομα χάρηκα που έμαθα ότι πέρασαν εκεί ακριβώς που ήθελαν, ξέρετε αλλιώς είναι μεγάλη η αμηχανία να θες να πανυγηρίζεις και να σφίγγεσαι για την λύπη των άλλων. Καλή ζωή φοιτική, λοιπόν για όσους αναγνώστες υποψηφίους τα κατάφεραν, οι άλλοι μη σκάτε ακόμα όλες οι ευκαιρίες μπροστά σας είναι.

(τις βάσεις μπορείτε να τις βρείτε στο alfavita.gr)

η μνήμη

Αν τα λάθη μετριούνται σε επαναλήψεις κι η ιστορία επαναλαμβάνεται, ίσως (ίσως που εξυπηρετεί την οικονομία του κειμένου, η πρόταση ενέχει βεβαιότητα)  αυτό συμβαίνει επειδή η μνήμη προδίδει πολλές φορές την αποστολή της, και μπλέκεται επικίνδυνα με τις άλλες νοητικές διεργασίες που αν μη τη άλλο είναι συνήθως πιο ιδιοτελείς και σίγουρα λιγότερο αντικειμενικές. Και πράγματι, είναι φορές που η μνήμη λειτουργεί βραχύβια και αναποτελεσματικά όταν διασπάται μέσα σε μια θάλασσα νέων εικόνων, πνίγεται μέσα στη καθημερινότητα η όταν απωθεί όσα δεν μας είναι αρεστά. Στα γεγονότα που δεν εμπίπτουν στην άμεση εμπειρία μας εκεί δηλαδή που η μνήμη φαίνεται να συνδέεται με τις σκόρπιες φωνές και την τηλεόραση, μόλις οι περιοδεύοντες θίασοί της αλλάζουν ρεπερτόριο η λήθη διαπρέπει μες την απάθεια της αμάσητης «πληροφόρησης». Άλλες φορές όμως, πιο σπάνιες, κάποια εικόνα, κάποια φωνή, μας κάνει να σηκωθούμε για λίγο από τις σκέψεις και τα προσωπικά μας προβλήματα και να δούμε πράγματα που με τη φρικαλεότητά τους συγκλονίζουν κάθε μας κύτταρο. Αμέσως αποστρέφουμε το βλέμμα. Ξαναγυρνάμε πίσω στη ζωή μας, στα όσα σημαντικά η ασήμαντα μας απασχολούσαν προτύτερα. Όμως αυτό το δέκατο του δευτερολέπτου που Είδαμε,γίνεται ένα τατουάζ στο DNA μας. Ένα χάραγμα στο μυαλό μας. Κι αν ξεχνάμε γρηγορα, όσα περνάν κι όσα έρχονται αυτό θα μας στοιχιώνει ή αν το αποδεχτούμε θα μας ακολουθεί σαν σύντροφος πιστός. Όταν το αρχικό μούδιασμα από τη τεράστια καταστροφή φύγει, είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει ένα αγκάθι στη συλλογική μνήμη που θα πονάει σε κάθε αντίστοιχη στιγμή, και ίσως (ίσως με ευχετική διάθεση αλλά και μικρή επιφύλαξη) λειτουργεί σαν φυλακτό, σαν όπλο.

Αποφθέγματα μπλογκοσοφίας, απ’ τη ζωή βγαλμένα #1

Είναι αλήθεια, άλλους το μπλόγκινγ τους βοηθάει, και σ’ άλλους κάνει ζημιά μεγάλη.

ε όχι και τον Λαϊλιά ρε πούστη μου.

Αν μια πόλη σαν τις Σέρρες έχει χίλια μύρια προβλήματα κι αρνητικά στην καθημερινότητά της. Έχει κι ένα μεγάλο καλό. Σε μισή ωρίτσα με τ’ αμάξι μπορείς να βρεθείς σε τέτοια μέρη.

Αυτές είναι κάποιες φωτογραφίες από το βουνό του Λαϊλιά, μέρους συκλονιστικής ομορφιάς, και σας το λέω εγώ που δεν είμαι και ο ορισμός του φυσιολάτρη.

Ε αυτό το μέρος, δεν φτάνει που τόσο καιρό το ‘χαν χεσμένο, τώρα θέλουν να το κάνουν Λατομείο! Μιλάμε για παρθένα δασική έκταση!! Θέλει να το κάνει ένας ιδιώτης που προφανώς έχει βρει και την ανάλογη πολιτική στήριξη. Ευτυχώς ο κόσμος και διάφορες οργανώσεις έχουν φρυάξει και το σχέδιο απ ότι φαίνεται θα προσκρούσει πάνω στη καθολική αγανάκτηση. Βλέπετε οι λατόμοι έπεσαν και σε περίοδο οικολογικής ενεργοποίησης 😉 ρε μπας και κάτι αλλάζει; (ας μη λέω μεγάλες κουβέντες όμως πριν κλείσει το θέμα).

για Μπάστα ρε Σταθόπουλε

Τελευταία πετύχαινα παντού πίνακες του Σταθόπουλου, σε σπίτια και γραφεία, με συχνότητα ανησυχική. Αρχικά έβλεπα τους πίνακες με συμπάθεια, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι ο τύπος δουλεύει βιοτεχνικά με μια πιασάρικη αναγνωρίσιμη μανιέρα και χέζεται στα λεφτά. Γιατί σου λέει ο νεόπλουτος, πίνακας-επένδυση my ass. Βασικά έτσι όπως θυμάμαι το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, χλωμό το κόβω μετά από καμιά δεκαριά χρόνια να πιάνουν πιο πολλά αυτοί οι πίνακες απ όσα πιάνουν σήμερα καθώς είναι πάρα μα πάρα πολλοί. Τώρα θα αναρωτιέσται τι σκατά μύγα με τσίμπισε σαββατοβραδυάτικα και θάβω έτσι τον δόλιο τον άνθρωπο.

Έπεσε στα χέρια μου μια δήλωσή του από παλιό (ένα χρόνο σιτεμένο το τέυχος) δίφωνο, που μετέφερε με τη σειρά του ο αρθρογράφος από το vimagazino (λίγο σπασμένο τηλέφωνο η υπόθεση, αλλά ελπίζω να μην αλλοιώνεται το νόημα) . Θα το παραθέσω με το σχολιασμό του διφώνου που με καλύπτει απόλυτα.

«Δε μπορεί ένα πράγμα που είναι, σαν εικαστικό έργο τέχνης σταθερό να μεταφέρει δρόμα και δυστυχία. Και εγώ , σαν άνθρωπος, δεν είμαι υποχρεωμένος να αγοράσω το πρόβλημα του κάθε ζωγράφου, να το πληρώσω μάλιστα ακριβά για να το κρεμάσω στο σπίτι μου. να συζήσω με του άλλου τα φαντάσματα»

Αρνείται ο ζωγράφος ότι η τέχνη νομιμοποιείται να απηχεί δυσάρεστες καταστάσεις.

«Το τραγικό στη ζωγραφική, στη γλυπτική, η Ευρώπη το έβαλε. Και αυτό καθόλου δεν είναι δείγμα μεγάλου πολιτισμού»

Λέει αλλού στην συνέντευξη σβήνοντας μονοκοντυλιά τον Γκόγια τον Πικάσο, τον Μουνχ τον Ιερώνυμο Μπος και πόσους άλλους που ούτε στα φτυσίδια τους δε συγκρίνονται οι δικοί του πίνακες. (οκ το τελευταίο με τα σάλια ήταν δική μου πινελιά)

λίγη υψηλή τέχνη τώρα

και τώρα ένα δείγμα παρηκμασμένου ευρωπαϊκού πολιστισμού

15 χρόνια σαβούρα.

 

Το άκουγα πολλά χρόνια σαν παραίνεση, σαν επίπληξη, σαν παράκληση, αλλά ποτέ (μέχρι χθες) δεν υπέκυπτα. Δεν ήθελα να αδειάσω το θρανίο, ζοχαδιάζοντας ανυπερθέτως τη μάνα μου. Όπως καταλαβαίνετε ανήκω στη κατηγορεία εκείνη των ανθρώπων που δε μπορούν να πετάξουν πράγματα. Το τελεσίγραφο ήρθε απρόσμενα, («πετάμε το θρανίο, ότι θες κράτα ότι θες πέτα»). Σημειώνεται για χάρη της ιστορικής αλήθειας ότι το θρανίο γεμίζει επιμελώς από τα χρόνια του δημοτικού. Ήδη δύο συρτάρια υπερπλήρη, δεν ανοίγαν (το ένα δεν είχε και χερούλι). Η σαβούρα της σαβούρας. πολλά τετράδια, για την ακρίβεια πάρα πολλά, εκθέσεις του δημοτικού (τρελό γέλοιο) κάτι αποξηραμένα (σάπια) φύλλα, ο θεός να μας φυλάει, τάπες Pokemon, πάλι σε ποσότητα, ημερολόγια περασμένων χρόνων, εικόνες (όταν αποφάσισα ότι δε ταιριάζουν στο ντεκόρ μπήκαν στο χάος του θρανίου) και ότι άκυρο μπορεί να φανταστεί ο νους ενός διεστραμμένου ανθρώπου. πέταξα πολύ πράμμα, αλλά κράτησα αρκετή αναμνηστική σαβούρα. πάμε γιάλλα.

fuckts

fact1) Χάθηκαν μερικά από τα τελευταία ποστ. Μάλλον η επιλογή της λέξης «χάθηκαν» δεν είναι πολύ εύστοχη, καθώς από δική μου απροσεξία σβήστηκαν αλλά καθότι δεν αποτελούσαν και σπουδαία κείμενα δε θεωρώ ότι η απώλεια είναι τόσο δυσβάστακτη.

fact2) Μόλις γύρισα από διακοπές στην απίστευτα όμορφη Σαντορίνη. ομορφιά μεγάλη, συνοδευόμενη από ευλογημένα καλή διάθεση. όλα δηλαδή βαίνουν περίφημα

fact3) Πολύς καιρός χωρίς pc (9 μέρες). Όμως απέδειξα ότι δεν είμαι εξαρτημένος (είπε το τζάνκι πρωτού συνδεθεί στο ίντερνετ 6ώρα τα χαράματα μετά από αμέτρητες ώρες ταξιδιού σε θάλασσα και στεριά.)

fact4) Κατεβαίνω Αθήνα μες στη βδομάδα για να βρούμε σπίτι με γονείς θείους και λοιπούς συγγενείς. Χάρτες μικρές αγγελίες και την οδοντόβουρτσά για νέες περιπέτειες (μη ξεχάσεις τα μπουρεκάκια μάνα!)

fact5) Επιτέλους λίγο ψωφόκρυο! φτάνει με τους καύσωνες.