ραχατ ντέη

σήμερα βιώνω το απόλυτο μουντ διακοπών. το πρωί περιμέναμε τον υδραυλικό να σιάξει τη λεκάνη που χε πάρει το κακό δρόμο της διαρροής κι έτσι είχαμε αντ χοκ ρεπώ απ’ τη δουλειά. ξύπνησα με τον Ιμαμη του ξημερώματος (στις 5 νταν βγαίνει ο αθεόφοβος, ένα μικρό δεκάλεπτο διάλειμα απ τον ύπνο κάθε νύχτα σχεδόν) και μου καρφώθηκε άγνωστο γιατί ότι ο υδραυλικός θα ερχόταν στις 8 το πρωί (κάτι που για την αίγυπτο είναι απλά στη σφαίρα του ανύπαρκτου) και σηκώθηκα νυσταγμένα να κατουρήσω να προλάβω πριν έρθει. μετά ξανακοιμήθηκα. σηκώθηκα στις 12μιση. βγαίνω απ το δωμάτιο κοιτάω τριγύρω. έγινε η λεκάνη ρωτάω τη συγκάτοικο που με κοιτάει απορημένη. Ναι πως, στις 10 (που είχαμε συννεοηθεί στη πραγματικότητα) είχαν πει σε δέκα λεπτά, ακόμη έρχονται. ε τελικά κατά τις 4 είχαν τελειώσει οι εργασίες, λέω κι εγώ τώρα δε μπορώ να χρησιμοποιήσω τη τουαλέτα πεινάω κι όλας θα πάω στο καλό ξενοδοχείο της περιοχής που έχει ευρωπαϊκά κομφορ, τις μόνες καθαρές και μη πολυσύχναστες τουαλέτες και καλό φαϊ. μετά από αμέτρητες ώρες έφτασε μια γκρηκ σάλαντ αξιοπρεπής και κάτι κοτόπουλα. ησυχία απόλυτη. 7 ευρώ. και στα καπάκια για καφέ σε ένα άλλο χώρο του ξενοδοχείου όπου βγαίνει μια εξέδρα μες τον Νείλο και κουνάει λίγο και νανουρίζει. παίζει καφέντελμαρ κι έχει γούαη-φάη. τι άλλο. α κ ζήτησα καφέ με γάλα και μου φέραν μια αηδία που μοιάζει με εγκ-νογκ. αυτή η σημερινή απραξία είναι σαν ευτυχία κάπως