μια εκπομπή για το έπιπλο και τη διακόσμηση

τα σπίτια ως γνωστόν σπάνια υπακούν στους νόμους της φυσικής και της λογικής.

όταν τα υλικά τους θέλουν να διασταλλούν λόγω της κραυγαλέας ζεύστης τα ίδια αρχίζουν και μπάζουν γίνονται κουτιά, πιέζουν με τους τοίχους τους έρημους ενοίκους. νιώθω το ταβάνι να κολλάει στους ώμους μου. Το χειμώνα αντίστοιχα γίνονται απέρατα, δυσκολεύεσαι να βρεις μια ζεστή απόμερη γωνία.

επίσης έχουν μια φοβερή δύναμη να αυξομειώνουν τη βαρύτητα. Κάτι μέρες το πάτωμα σε τραβάει με βία μέχρι να γίνεις χαλκομανία στο παρκέ. Άλλες φορές δε μπορείς να περπατήσεις καν γιατί έχεις ανυψωθεί και βρίσκεσαι να χαιρετάς αστέρια και ΙΚΕΑ μεγάλα στρογγυλά χάρτινα φωτιστικά.

κάτι μαγικά κουτιά ειδικά φτιαγμένα για δύσκολα στην ερμηνεία τρικ. Βάζεις λίγη ζέστη. λίγη άπνοια. έναν άνθρωπο. βγάζεις ένα περίεργο όνειρο, βίδες και σκόνη.

το υπέρτατο παιχνίδι που μπορεί να παίξει ένα σπίτι εντοπίζεται στην εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα. εκεί μπορείς πλέον να πιστείς ότι υπάρχει κάτι ύποπτο καθώς ο χώρος όχι μόνο αλλάζει αλλά το κάνει και με έναν ενοχλητικά έντονο χώρο. Τραβάει σκιές όπου εμποδίζουν. επιμηκύνει τις γραμμές των επίπλων, αλλάζει μυρωδιά. κουνάει νευρικά τις πόρτες.

για το τέλος άφησα το πλέον εξηγήσιμο και συνηθισμένο. οι ομιλίες του σπιτιού. Τα στοιχιωμένα σπίτια που μουρμουράν απ τους σωλήνες τους, τα σαρκαστικά φουτουριστικά σπίτια που κοροϊδεύουν τις ρομαντικές σκέψεις των ιδιοκτητών τους και τους κάνουν να αισθάνονται εντελώς βλάκες, τα σπίτια που είναι σκατά και μοιρολογούν στα καταπονημένα αυτιά δυστυχών ενοίκων. τα σπίτια χωρίς μνήμη που ξερνούν σωμόν τσιτάτα του πάολο Κοέλο, τα σπίτια που σιγοτραγουδούν αμέσως μετά την λήξη ενός σύντομου αλλά περιεκτικού οργασμού.

Ετικέτες: again, Inside the Room