είναι πολλά πράγματα που ανακυκλώνονται εδώ και κάτι μέρες στο μυαλό μου. να πληρώσω τους λογαριασμούς, να βγει το πρόγραμμα εξεταστικής (-να πάω να το πάρω αύριο) να πάρω επιτέλους κάτι βιβλία απ τα γαμωελληνικάγράμματα που η ουρά είναι αξιοθέατο των εξαρχείων, να διαβάσω λίγο, να δω κάτι ταινίες που χω κατεβασμένες καιρό, να στείλω ένα φαξ (μα ποιος στέλνει φαξ σήμερα?) να τρώω (όποτε θυμάμαι), να κάνω ένα ποστ (αυτή την υποχρέωση βγάζω τώρα), να βάλω πλυντήριο (σκατά έβαλα τα άφησα μέσα για δυο μέρες, τώρα μούχλα, επαναπλύσιμο). όσο τα χω έτσι σε μια λίστα όλα συμβαίνουν αργά. οι λίστες σκοτώνουν τον χρόνο, τον κάνουν μικρά δέματα σε ντουλάπια που δε φτάνω. ανοίγω τον θερμοσίφωνο για να κάνω τουλάχιστον καναμπάνιο. ούτε. κάνα πιάτο να μη πάει χαμένο το νερό. όχι.

μια αποτυχημένη προσπάθεια το πρωί να περατώσω κάτι, και μετά βλέπω όλη μέρα junk αμερικανιές με τη κατάληλη συνοδεία ντιλίβερυ φαγητού. ζόφ ορ νοτ, σήμερα ήταν μια χαρούμενη λούμπεν μέρα. αύριο κάτι θα κάνω, δε λέω τίποτα από τώρα, θα νικήσω τη σαπίλα αυθορμήτως.

ενάμισι κιλό νευρώνες.

σκέφτομαι να  μπορούσα να σκέφτομαι πιο δυνατά. λίγα δισεκατομύρια περισσότεροι νευρώνες, λιγότερο τεμπέληδες νευροδιαβιβαστές, δε ξέρω. ανήκω σ αυτή τη δυσλειτουργική κατηγορεία ανθρώπων που πιστεύουν στις λύσεις. που ξέρουν πως με τη κατάλληλη κίνηση μπορούν να βρουν το αδύνατο σημείο και να σωριάσουν ένα μεταλικό πυλώνα (που ξέρουν ότι υπάρχει ακόμη κι αν δεν το έχουν εντοπίσει). μ’ αρέσουν οι λύσεις σαν κόνσεπτ. δε τις βαριέμαι ποτέ. κι όταν δεν μπορώ να της βρω. τότε εύχομαι να μπορούσα να σκέφτομαι λίγο πιο δυνατά.

ο πανικός

οι κόρες διαστέλλονται επίπονα. κάτι ορμονικό πήγε λάθος, κάποιες έχυσε το νευροδιαβιβαστή που ευθύνεται για την τζαζ μουσική, κάποιος λέρωσε το σεντόνι με ταϊλανδέζικο χυμό από φρούτα του πάθους. Ο Γιουνγκ μου λέει κάτι ακατανόητες μπούρδες για τη συγχρονικότητα αλλά εγώ δε μπορώ να τον προσέξω.

για τη διαδικασία της προσοχής προυποτίθεται μια ικανοποιητική παροχή οξυγόνου. αδύνατη η αναπνοή εκεί έξω τη σήμερον ημέρα. κυρίες και κύριοι τώρα τρέχουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε. ο κύριος στο μετρό με συμβουλεύει να μη κουνάω το πόδι μου νευρικά. Θέλω να του χώσω μπουνιά. επιμένει. επιλέγω να μη ακούσω μπλοκάροντας τον με κουφές σκέψεις.

σκέφτομαι να πάω στο σταθμό Λαρίσης και να πάω στο διάολο (μετά τον παλαιοφάρσαλο δυο στάσεις, or something).

αν ήμουν σαπουνόπερα θα πήγαινα στο Λονδίνο για «να σκεφτώ». δεν είμαι και καταλήγω σε κρεπερί της γειτονιάς. εικετεύω να μη μου βάλει πάλει δύο κιλά σοκολάτα. Πρέπει να με λυπήθηκε τόσο σπαρακτικά που το πα, αλλά φευ δε με υπάκουσε. Πάλι σκατά είναι το στομάχι μου. Τρέφομαι με σκατά. (ουαου είμαστε ότι τρώμε) Δε μπαίνουν τα σωστά αμινοξέα απ τη διατροφή, γι αυτό να δεις δε μπορώ να παράγω χαρά-ευτυχία-ευεξία-και-στα-δικά-σας.

Θα πάρω ΚΝΟΡ ΒΙ που είναι για το πούτσο η γεύση σου, και όταν τα πιεις παθαίνεις μια τρελή γνωστική ασυμφωνία λέγοντας «πίεσα τον εαυτό μου να πιει αυτό το ξέρασμα, δε μπορεί να μη κάνει καλό στον γαμημένο τον οργανισμό».με τέτοιες παραγωγικές σκέψεις περνάει η ώρα.

το ΙΚΕΑ σφαιρικό φωτιστικό κουνιέται που και που χωρίς ιδαίτερο λόγο κι εγώ βαριέμαι θανάσιμα χωρίς κανένα πανικό πια και με μια διάχυτη αίσθηση απογοήτευσης που μυρίζει ταϊλανδέζικη καβουρόψυχα.

μια εκπομπή για το έπιπλο και τη διακόσμηση

τα σπίτια ως γνωστόν σπάνια υπακούν στους νόμους της φυσικής και της λογικής.

όταν τα υλικά τους θέλουν να διασταλλούν λόγω της κραυγαλέας ζεύστης τα ίδια αρχίζουν και μπάζουν γίνονται κουτιά, πιέζουν με τους τοίχους τους έρημους ενοίκους. νιώθω το ταβάνι να κολλάει στους ώμους μου. Το χειμώνα αντίστοιχα γίνονται απέρατα, δυσκολεύεσαι να βρεις μια ζεστή απόμερη γωνία.

επίσης έχουν μια φοβερή δύναμη να αυξομειώνουν τη βαρύτητα. Κάτι μέρες το πάτωμα σε τραβάει με βία μέχρι να γίνεις χαλκομανία στο παρκέ. Άλλες φορές δε μπορείς να περπατήσεις καν γιατί έχεις ανυψωθεί και βρίσκεσαι να χαιρετάς αστέρια και ΙΚΕΑ μεγάλα στρογγυλά χάρτινα φωτιστικά.

κάτι μαγικά κουτιά ειδικά φτιαγμένα για δύσκολα στην ερμηνεία τρικ. Βάζεις λίγη ζέστη. λίγη άπνοια. έναν άνθρωπο. βγάζεις ένα περίεργο όνειρο, βίδες και σκόνη.

το υπέρτατο παιχνίδι που μπορεί να παίξει ένα σπίτι εντοπίζεται στην εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα. εκεί μπορείς πλέον να πιστείς ότι υπάρχει κάτι ύποπτο καθώς ο χώρος όχι μόνο αλλάζει αλλά το κάνει και με έναν ενοχλητικά έντονο χώρο. Τραβάει σκιές όπου εμποδίζουν. επιμηκύνει τις γραμμές των επίπλων, αλλάζει μυρωδιά. κουνάει νευρικά τις πόρτες.

για το τέλος άφησα το πλέον εξηγήσιμο και συνηθισμένο. οι ομιλίες του σπιτιού. Τα στοιχιωμένα σπίτια που μουρμουράν απ τους σωλήνες τους, τα σαρκαστικά φουτουριστικά σπίτια που κοροϊδεύουν τις ρομαντικές σκέψεις των ιδιοκτητών τους και τους κάνουν να αισθάνονται εντελώς βλάκες, τα σπίτια που είναι σκατά και μοιρολογούν στα καταπονημένα αυτιά δυστυχών ενοίκων. τα σπίτια χωρίς μνήμη που ξερνούν σωμόν τσιτάτα του πάολο Κοέλο, τα σπίτια που σιγοτραγουδούν αμέσως μετά την λήξη ενός σύντομου αλλά περιεκτικού οργασμού.

2008

τι ψάρια θα πιάσουμε εφέτο?

στα επαγγελματικά

στα οικονομικά

στην υγεία

και τέλος στα ερωτικά.

είμαι πρωτομπλόγκερ και δεν το ήξευρα.

Βρήκα μετά από πολύ καιρό μία από τις πρώτες (η πρώτη?) ιστοσελίδες που είχα φτιάξει! έχει μείνει ανέπαφη αν και εντελώς ξεχασμένη. Παραβλέψτε τη καγκουραλτέρνατιβ αισθητική (ήμανε μικρό παιδί) και επικεντρωθείται στο κεντρικό κόνσεπτ… Ήταν ένα πρωτόγονο μπλογκ. ωραία ήταν αυτή η πρωινή ανακάλυψη!

κι εδώ το λίνκ

(bonus hint, στην αρχική σελίδα, κάτω κάτω, υπάρχει ένα μπλέ κουμπάκι που σε βγάζει σε κρυφή, και καλά, υποσελίδα…)

Μητσοτακική Ευδαιμονία

φαντάζομαι έχετε πετύχει κάπου το ερωτηματολόγιο του Προυστ (ήτε στο βιβλιοδρόμιο των νέων ήτε κάπου στη μπλογκόσφαιρα καθότι είχε κάνει για μια εποχή καριέρα ως μπλογκοπαίχνιδο) όπου λοιπόν στις τελευταίες ερωτήσεις περιλαμβάνει και το περίφημο «Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;»

 

Αυτόν το καιρό βρίσκομαι σε μια γενικότερη φάση σύγχησης που όμως πολύ περιεκτικά αισθάνομαι ότι θα περιγραφόταν ως Μητσοτακική Ευδαιμονία. Να εξηγηθώ, δείτε τον Επίτιμο… πόσο νηφάλιος και ευτυχισμένος δείχνει όταν όλος ο κόσμος γύρω του καταστρέφεται σταδιακά. Περιβάλεται από ένα σύννεφο γκαντεμιάς αλλά αυτό το ίδιο τον ρίχνει σε μια απόλυτη νιρβάνα. «Τι κι αν παν στραβά τα 7/10 πράγματα που μηχανορραφώντας προετοιμάζω (σκέφτεται ο Μητσοτάκης) είμαι καλά, μπορώ να ακόμα να πίνω αίμα μικρών παιδιών, να τρώω τα εντόσθια τους και να τραγουδώ κρητικές μαντινάδες.» Σε παρόμοια κατάσταση κινούμαι και δρω (εξαιρώντας τα εντόσθια και αντικαθιστώντας τις μαντινάδες με κάτι πιο γκρούβι). Χάνω τον ΟΤΕ χάνω το λεωφορείο, χάνω τα κλειδιά μου, χάνω στροφές εν γένει, αλλά είμαι τίγκα στην αισιοδοξία. Φυσικά αυτό δε θα ήταν καθόλου ανησυχητικό αν δεν είχε και τα ανάλογα side effects. Πχ πριν ξεκινήσω κάποια αποστολή (λέμε τώρα) που έχω αναλάβει να φέρω σε πέρας ξέρω εκ των προτέρων και με μεγάλη σιγουριά ότι όλα θα πανε στραβά, έτσι παρά την φαινομενική μου ευδιαθεσία είμαι καταδικασμένος και αυθυποβλημένος (τα σπάει η λέξη και δε σηκώνω κουβέντα) σε έναν ατέρμονο εγκλωβισμό στην αποτυχία (όχι τόσο τραγικό όσο γράφω, αλλά αν δε δώσω δραματικό τόνο φοβάμαι ότι θα μείνει υπερβολικά αστήριχτος ο βαρύς τίτλος). Επίσης, αν και όχι τόσο σχετικός με την ανωτέρω περιγραφόμενη κατάσταση, αλλά πολύ σχετικος με την γενικότερη σύγχηση που με διακατέχει, είναι ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης μου με τα χρήματα η για την ακρίβεια η δημιουργεία μιας τέτοιας σχέσης που μέχρι τώρα απλά δεν υπήρχε. Στον πρωτογονικό μου εγκέφαλο που έχει μείνει προφανώς στην εποχή της ανταλαγής προϊόντων και τροφοσυλλογής, το κόσνεπτ χρήματα είναι μια μαύρη τρύπα. Η ανάγκη για αυτοσυντήρηση και διαχείρηση ενός ορισμένου μπάτζετ, με έχει φέρει σε τραγικά διλλήματα που συνήθως σχετίζονται με τις σχέσεις ακριβό-φτηνό, απαραίτητο-άχρηστο, συμφέρον-ασύμφορο. Αυτή η ύπουλη διλληματική κατάσταση με χτυπάει σε κρίσιμα σημεία (πχ σούπερμάρκετ) και πραγματικά με τσακίζει. Χωρίς καμία αίσθηση μέτρου άλλοτε βρίσκομαι με χιλιάδες άχρηστα πράγματα, και αμέσως μετά μπαίνω σε ένα mood Σκρουτζ Μακ Ντακ που σε συνδιασμό με την προαναφερθείσα Μητσοτακική Ευδαιμονία μπορεί κάλλιστα να με οδηγήσει σε ένα προστάδιο της παράκρουσης όπου κυβερνάει η μιζέρια και η συγκεκαλυμμένη τσιγκουνιά. (και τώρα να πέσει κι ένα χάπι εντ)

 

 Όλα τ άλλα είναι μια χαρά (πάντα ήμουν φαν των δραματικών μεταστροφών στο φινάλε) (και των παρενθέσεων)!

οι φωτογραφίες από το λύμμα Μητσοτάκης Κωνσταντίνος της φρικηπαίδειας

lost in the big city

Μία βδομάδα στην πρωτεύουσα και πολλά αντίξοα συμβαίνουν. Καταρχάς τρεις επισκέψεις στο ΙΚΕΑ σε δύο μέρες και ένα δισεκατομμύριο βίδες που έπρεπε να μπουν μέχρι τέρμα (τη τύχη μου τη ξεκωλιάρα) ούτε στον ωχτρό μου δεν το εύχομαι. Κατά δεύτερον, όχι γαμώ τη κενωνία μόλις τελείωσα με το σπίτι κι έφυγαν συγγενείς και γνωστοί να με πιάσει τριήμερη γαστρεντερίτιδα!!  Φαντάσου γαμώσκηνικό, εγώ μόνος χωρίς tv, internet και χωρίς κάνα γνωστό εκεί κοντά να βολοδέρνω από τη χέστρα στο κρεβάτι και τούμπαλιν. Με το κινητό να  επιζητώ τον οίκτο των φίλων που είχαν πρακτικότατες συμβουλές του τύπου φάε ένα μήλο (και που θα το βρώ ρε κοπελιά 12.00?) απ’ αυτό το κακό ανάρωσα πάνω στο σημείο που είχα αρχίσει να απελπίζομαι και να κλαίω τη μοίρα μου.

επίσης γράφτηκα στο πάντειο… οκ νο κόμμεντς για την εμπειρία, χοντρομπερδεμένη φάση με αρκετό χιούμορ και αναρχικές ανταύγιες αλλά όπως και να το δεις το μπουρδέλο πανεπιστήμιο δύσκολα το λες.  έπαθα την ίδια μέρα ένα πολιτισμιό σοκ όταν βρέθηκα σε πάρτυ της Πανσπουδαστικής στο πανεπιστήμιο όπου έπαιζε disco!

και κάπου εκεί μπήκα στα Μετρά και γυρνούσα μες τη τρελή χαρά τη πόλη. και κάπως έτσι βρέθηκα και σ’ ένα ίντερνετ καφέ μπροστά και θυμήθηκα πόσο μου ‘χει πραγματικά λείψει το ιντερνετ! πήγα στο καπάκι στον ΟΤΕ γιατί πολύ το καθυστέρησα.
ήθελα να γράψω πολλά σήμερα ρε γαμώτο αλλά τώρα βαριέμαι και πεινάω. Εννοείται θα φάω Τζανκιά στο φούλ γιατί τόσες μέρες τρώω μόνο ρύζια και μαλακίες και ο οργανισμός μου διψάει για σκουπιδαριό!!

τέλη και αρχές

Είναι περίεργες αυτές οι μέρες. Όλο αυτό το καλοκαίρι αφήνω συνεχώς πίσω μου κύκλους που κλείνουν και νιώθω ότι μια μακρά μεταβατική φάση φτάνει τώρα, στο τέλος της. Μάλλον το πιο χαρακτηριστικό είναι το σχολείο, μετά από 12 χρόνια η 11η Σεπτεμβρίου με βρήκε χωρίς αγιασμό και παλιούς συμμαθητές. Ήταν λίγο περίεργο. Κανονίστηκε και το περίφημο τέρας των πανελληνίων, πλέον είμαι και επίσημα φοιτητής (καλά δε γράφτηκα ακόμη οπότε σχεδόν επίσημα). άλλο, ένα θέμα με την ενηλικίωση, μεθαύριο ψηφίζω κιόλας. Μεγάλο απωθυμένο η ψήφος. Τώρα που πλησιάζει η ώρα καταλαβαίνω ότι ίσως δεν είναι και big deal αλλά όσο να πεις έχει το ενδιαφέρον του. Μετά η μετακόμιση. φεύγω τη δευτέρα για Αθήνα. όσο το περίμενα όλη τη χρονιά, τώρα δε σας κρύβω ότι νιώθω ένα μικρό σφίξιμο. Φεύγοντας απ’ τις Σέρρες, αφήνω κάποιους αγαπημένους ανθρώπους, και κάποιους λιγότερα αγαπημένους αλλά συνηφασμένους με τη καθημερινότητά μου. Αφήνω ένα χώρο που παρά την δυσαρέσκεια που μου προκαλούν κατά καιρούς διάφορες εκφάνσεις του μου δίνει πάντα την αίσθηση του οικείου και του ασφαλούς.

update:

υγ. Ένας τύπος στο δρόμο είχε ringtone το everyway that I Can! αυτό θα πει μνήμη!

υγ.2 Το heroes τα σπάει! το κατεβάζω και το βλέπω απ’ τη δουλειά (μη κρίνεις ίνα μή κριθείς) έγραψα καμιά δεκαριά επισόδεια. Μπορεί να μη πληρώθηκα σοβαρά (συμβολικό το ‘πανε οι εργοδότες, οι φίλοι μου ήταν λίγο πιο διαχυτικοί στους χαρακτηρισμούς) αλλά πήρα μια καλή εμπειρία, καθώς να δουλέψω σε εφημερίδα ήταν επίσης στη σφαίρα των απωθυμένων. Κλείνει κι αυτός ο κύκλος

υγ.3 πωω αυτό το ποστ είναι αφόρητο!

update2:

15 χρόνια σαβούρα.

 

Το άκουγα πολλά χρόνια σαν παραίνεση, σαν επίπληξη, σαν παράκληση, αλλά ποτέ (μέχρι χθες) δεν υπέκυπτα. Δεν ήθελα να αδειάσω το θρανίο, ζοχαδιάζοντας ανυπερθέτως τη μάνα μου. Όπως καταλαβαίνετε ανήκω στη κατηγορεία εκείνη των ανθρώπων που δε μπορούν να πετάξουν πράγματα. Το τελεσίγραφο ήρθε απρόσμενα, («πετάμε το θρανίο, ότι θες κράτα ότι θες πέτα»). Σημειώνεται για χάρη της ιστορικής αλήθειας ότι το θρανίο γεμίζει επιμελώς από τα χρόνια του δημοτικού. Ήδη δύο συρτάρια υπερπλήρη, δεν ανοίγαν (το ένα δεν είχε και χερούλι). Η σαβούρα της σαβούρας. πολλά τετράδια, για την ακρίβεια πάρα πολλά, εκθέσεις του δημοτικού (τρελό γέλοιο) κάτι αποξηραμένα (σάπια) φύλλα, ο θεός να μας φυλάει, τάπες Pokemon, πάλι σε ποσότητα, ημερολόγια περασμένων χρόνων, εικόνες (όταν αποφάσισα ότι δε ταιριάζουν στο ντεκόρ μπήκαν στο χάος του θρανίου) και ότι άκυρο μπορεί να φανταστεί ο νους ενός διεστραμμένου ανθρώπου. πέταξα πολύ πράμμα, αλλά κράτησα αρκετή αναμνηστική σαβούρα. πάμε γιάλλα.