και στο βορά

είμαι στο καράβι που γυρίζει απ τη κοπενχάγη. έχει αργήσει 1 ώρα είμαι αρκετά εκνευρισμένος/κουρασμένος, σκατά καιρός μηδέν ευρά. ξαφνική ανάγκη για επικοινωνία, μη ρωτάς, συμβαίνει μερικές φορές, αρκετά συχνά θα έλεγα. πλησιάζω τελειωτικά χίπη και φίλους αυτού, μαθαίνω τον έχουν πάρει οτωστοπ. ο χίπης τρώει ξηρούς καρπούς, όπα λέγω ομωφάγος/καρπιστής, νιώθω αρκετή αλληλεγγύη τελευταία στα τα εναλακτικά διατροφικά λαηφσταηλ, φταίει η βήγκαν κουζίνα του σπιτιού που μένω. μιλάει γαλήνια, το ζευγάρι που τον κουβαλάει διασκεδάζει, λέει κάτι για ενέργειες, εγώ μετανιώνω επικοινωνία αλλά καβατζώνω βιολογικό αμύγδαλο υψηλής ποιότητας και με πολύ ζωντανή «ενέργεια». το αλκοόλ να ξέρεις δεν έχει «ενέργεια». λέω κάτι για τις στιγμές που χρειαζόμαστε ουσίες κτλπ σκατά για να μαστε καλά, το πετάω έτσι να χαμε να λέγαμε. με ρωτάει σοβαρά
με κοιτάει στα μάτια, έχει ωραία μάτια ανοιχτά γαλάζια: Καταλαβαίνεις ότι αυτό για το οποίο μιλάς είναι το πλέζουρ όχι το χάπινες.
σμίγω επιθετικά φρύδι, μαλάκα το φρυδι μου στο σμιξιμο έχει γινει πολυ επιθετικό. Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ. μιλιταντ απαντησεις ποιος χεστηκε αλωστε.
με κοιτάει με ύφος, τι κρίμα που δε θα βρεις ποτέ τη γαλήνη της ψυχής.*

τελευταία βδομάδα μου στο βερολίνο. κρίμας, αλλά τελευταία αρώστησα με το κωλόκαιρο. εξεταστική στα κάπακια. πολύ κρίμα όντως.

*όπως σωστά παρατήρησε ο Α. καλό θα ήταν να πείσουμε τους εαυτούς/εαυτές μας ότι το ίδιο ισχύει και για τη δυστυχία

οι ζεστές μέρες

τα καλοκαίρια ε κολλάν πάνω μας.  /φαστ φοργουωρντ ανακλήσεις από βράδια προηγούμενων καλοκαιριών/ το σημερινό βράδυ είναι κάπως σαν εγκαίνια ιδρωμένων ύπνων. ανοιχτά παράθυρα και μπαίνει κάπως ύπουλα εκεί που κοιμάσαι η πόλη. από τότε που γύρισα δεν έχω τηλεόραση, δε ξέρω τι παίχτηκε αλλά έχει χαλάσει η πρίζα και δε το πολυέψαξα να τη φτιάξω (εδώ δεν έχω αλλάξει λάμπες στο δωμάτιο και στο χωλ εδώ και δύο μήνες και ζω στο ημίφως). Μου λείπει πάντως κάποιες στιγμες οπότε καταφεύγω στο greekmovies. όταν βρίσκομαι σε σπίτια που παίζει μου αρέσει να χαζεύω. και τώρα που ανοίγουμε τα παράθυρα μπαίνει αυτός ο νανουριστικός ήχος τηλεοράσεων που παίζουν κάτι στο βάθος. πω είναι κι αυτή η καλοκαιρινή εξεταστική, απόλυτα καταραμένη. θέλω να δώσω όσο το δυνατόν περισσότερα μαθήματα, αλλά καταλήγω να μένω όλη μέρα σπίτι να ανοίγω βιβλία και ύλες και μετά να μαλακίζομαι τρώγοντας τζανκ. τουλάχιστον αρχές ιούλη φεύγω πάλι. Αυτή τη φορά αισθάνομαι πιο περαστικός από ποτέ στην Αθήνα.

ένιωσα μια μικρή ταύτιση με την ηρωίδα του «μεσα σε ένα κορίτσι σαν εσένα» της Αντζελας Δημητρακάκη. συμπαθητικό βιβλίο, το διάβαζα στο καράβι από Χανιά και έχει αρκετά ωραία σημεία. εκεί η ηρωίδα είναι ελληνοαμερικάνα που έρχεται στην Αθήνα και το βιβλίο είναι τα γράμματα που στέλνει και το ημερολόγιο που κρατάει. ενδιαφέρων τρόπος για την αφήγηση αν και σε κάποια σημεία δε της βγαίνει. μου φάνηκε ταιριαστό πάντως που ο λόγος της ήταν κάπως εκφραστικά άτεχνος, εφόσον γράφει ως ελληνοαμερικανίδα σε α’ πρόσωπο, αλλά μετά μου πε μια φίλη πως κι η «Ανταρκτική» της ίδιας συγγραφέα εκφραστικά δεν είναι πολύ καλύτερη, οπότε δε ξερω.. δεν φέρω γνώμη χωρίς να διαβάσω την «Ανταρκτική» κι εγώ όμως. το απόσπασμα που έχει στο οπισθόφυλλο πάντως, κλάσσικ. Είχα καιρό να διαβάσω λογοτεχνία, εκτός απ’ τα τέτχοια φυσικά. αν δεν είχαμε και τα τέτχοια τι θα κάναμε. το λέω επειδή είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΟΡΑ ΙΕΜΠΕΡ.

πωω εντωμεταξεί γράφω και μυρίζουν τα πάντα σέλινο. αγόρασα απ’ τη λαική προχθές σέλινο (είχα μια φιλοδοξία να κάνω ψαρόσουπα) και σήμερα έβαλα λίγο σε μια πατατοσαλάτα που έκανα. δε ξέρω, το σέλινο παίζει να είναι το πιο δυνατό λαχανικό του κόσμου. κολάει η μυρωδιά του παντού, μυρίζουν τα χέρια, ο ιδρώτας, το δωμάτιο, παντού σέλινο. δεν είναι απαραίτητα άσχημη μυρωδιά, αλλά δεν είναι ευχάριστο.

το τορρεντοπρόγραμμα με πληροφορεί ότι κατέβηκαν οι warren suicide. δεν έχω ιδέα ποιοι είναι, έχει πλάκα όταν κατεβαίνει μετά από καιρό κάτι που ξέχασες πότε/γιατί το έψαξες. ωραίοι ακούγονται πάντως. σέλινο υπνηλία warren suicide. κάτι μου λέει ότι αυτό το ποστ θα ναι σάπιο. μήπως πρέπει να μιλήσω για επικαιρα ζητήματα, μπαα δε γαμιέται. καλύτερα το πάω με τα άσχετα, τα ραντομ είναι διαχρονικά.

Κοντά στο σπίτι μου, λοιπόν, στην Αρχή της Γεναίου Κολοκοτρώνη (σύνορα κουκάκι-πετράλωνα) υπάρχει το καλύτερο κομμωτήριο του κόσμου. Το χει ένας συμπαθητικός τύπος, και στους τοίχους έχει αφίσες τζόυ ντιβίζιον ντέηβιντ μπάουι, και ένα συγκρότημα που δεν ήξερα τους for against . αυτά αρκούσαν για να θέλει κάποιος να κουρευτεί εκεί, αλλά να σημειωθεί επιπλέον ότι το κούρεμα κοστιζει 10 ευρώ. για τις δεξιότητες του τύπου δε ξέρουμε ακόμη αλλά θα μάθουμε σύντομα.

σόφια

βροχερός καιρός και παλιοί γνωστοί. Τους θλιμένους Τροπικούς τους ξεκίνησα στο τρένο, και είναι ένα πραγματικά απολαυστικό ανάγνωσμα που μέσα στους σχιζοφρενικούς συνειρμούς του Λέβι Στρως νιώθεις τις σπίθες τις ιδιοφυΐας του.  ξεκινάει λέγωντας «μισώ τα ταξίδια και τους εξερευνητές, πρώτη πρόταση του βιβλίου και μ’εχει σκλαβώσει. κάπου ανάμεσα έκανα ένα μικρό διάλειμμα για το logicomix. τώρα συμπαθώ λίγο περισσότερο τον Ράσελ, και σίγουρα αγάπησα τον Δοξιάδη και την ομάδα που το ‘φτιαξε. εξαιρετική αφήγηση και όμορφο σκίτσο, δεν έγινε τυχαία διαγαλαξιακό μπεστ σέλερ. στα καπάκια έμαθα ότι οι financial times ζήτησαν απ τους δημιουργούς του Λογκικόμιξ να κάνουν ένα μικρό αφιέρωμα στον Λέβι Στρως! ωραία σύμπτωση. κάπως ανάμεσα σε εθνογραφίες τροπικών χωρών και κοκορέτσια περάσαν  οι μέρες του Πάσχα. Προχθές αποφασίσαμε να διακόψουμε το κλίμα απραξίας με μια μικρή εκδρομή στη Σόφια. για να γλυτώσουμε κάνα ψιλό και για να το κάνουμε λίγο πιο περιπετειώδες είχα μια καμμένη ιδέα. για να εξηγήσω χρειάζεται μια μικρή εισαγωγή. Στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα τη τελευταία δεκαετία έχει αναπτυχθεί κάτι σαν ζώνη για φθηνότερα ψώνια και υπηρεσίες. πάνε δηλαδή σερραίοι και λοιποί της περιοχής και αγοράζουν πράγματα, πάνε σε πουτάνες, σε καζίνα, στο χιονοδρομικό κτλ. έτσι εμείς ξεκινήσαμε απ τις Σέρρες για τα σύνορα με ένα λεωφορείο που σε πηγαίνει τζάμπα μέχρι το πρώτο καζίνο που συναντάς βγαίνοντας από Ελλάδα. Μετά περπατήσαμε πίσω πήραμε ένα άλλο βανάκι που σε πηγαίνει σ ένα μικρότερο καζίνο στο Πετριτς. από κει θα παίρναμε το βουλγάρικο ΚΤΕΛ για Σόφια. Κανονικά από Σέρρες Σόφια μπορείς να πας είτε με τρένο είτε με λεωφορείο, και τα δύο κοστίζουν πήγαινε-έλα 30 ευρώ περίπου. το αντίστοιχο από Πετρίτς είναι το μισό. εντάξει το σχέδιο είχε κάποια κενά, γι αυτό και η υλοποίηση πήγε λίγο στραβά. κατ’ αρχάς έπρεπε να μείνουμε 6 ώρες στο καζίνο. εκεί έχει δωρεάν ποτά και φαγητά. μετά από τρεις βότκες όμως η κρίση θολώνει (that’s the point after all!) να μη το ζαλίζω τη διαφορά των εισιτηρίων τη καταθέσαμε στη ρουλέτα. φύγαμε μετά και πήγαμε στο Πετρίτς, ή αλλιώς τη νεκρή πόλη του ολέθρου. εντάξει οποιαδήποτε επαρχιακή κωμόπολη μετά τις 5  τετάρτη ξημερώματα  δε σφύζει από ζωή. Απλά ήταν κλειδωμένα και τα ΚΤΕΛ και είπαμε να κάνουμε μια βόλτα. ακουγόταν μόνο σκυλιά και τα φώτα ήταν πολύ δυνατά και όσο κρήπυ δε πάει. τελικά χωθήκαμε σ ένα (σαρπράηζ) καζίνο. εκείνη την ώρα υπήρχε μέσα μόνο ο σεκιουριτάς ονόματι Αντόνιο και μια τύπισσα που ξεσκόνιζε τα φρουτάκια. εμείς καθίσαμε σε μια γωνίτσα ήσυχα ήσυχα προκαλώντας τα wtf βλέμματα τους. εξήγησα στον Αντόνιο, μου πε οκ νο προμπλεμ και περιμέναμε να ξημερώσει.

Στο λεωφορείο μπήκαμε πρώτοι πρώτοι ευτυχώς γιατί το υπερφόρτωσαν και είχε καμία εικοσαριά όρθιους, θυμάμαι ότι καθώς ξυπνούσα σε κάτι φρεναρίσματα ερχόμουν σε απόσταση αναπνοής απ τον κώλο ενός τυπά. ε τελικά φτάσαμε αισίως και δεν είμαστε τελείως ζόμπι. κάναμε μια βόλτα στη πόλη, είχε πολύ κρύο αλλά οι πρώτες μου εντυπώσεις ήταν πολύ θετικές. μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε για το σπίτι που θα μέναμε. είναι η πρώτη φορά που θα με φιλοξενούσουν μέσω couchsurfing, και όχι ότι είχα κάποια ανησυχία αλλά ήταν κάπως περίεργο. εντωμεταξεί το προφίλ εκεί το ‘χω απ το 2006! θυμάμαι είχα διαβάσει μαθητής τότε ένα άρθρο στα Νέα και είχα ενθουσιαστεί, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να το χρησιμοποιήσω καθώς όλο κάτι συνέβεναι.

Το μέρος που θα μέναμε λεγόταν σύμφωνα με τις οδηγίες που μας στείλαν «embassy of peace» και περίμενα κάτι σε καμμένη χίπικη κατάληψη ή τίποτα ειρωνικό, αλλά όταν φτάσαμε γουρλώσαμε τα μάτια γιατί μπροστά μας ήταν ενα κυριλέ διόροφο κτίριο, αριστοκρατικής αρχιτεκτονική με κήπο και μια μεταλική ταμπέλα που έγραφε «embassy of peace». απ ότι μας είπαν μετά τα παιδιά, το κτίριο ανήκει στην ομώνυμη οργάνωση απλά επειδή τα έξοδα συντήρησής του είναι πολλά τους νοικιάζουν τη σοφίτα. γαμάτο καθότι είναι και κατακέντρο! βρήκα και φωτογραφία στα ίντερνετς αν δε με πιστεύετε.

Οσοι μένουν πάνω, είναι ένας κι ένας. μας πήγαν το βράδυ σε μία περφορμανς που έκαναν κάτι φίλοι τους που έχουν και το συγκρότημα Котки Под Коли (aka cats under cars) των οποίων δηλώνω αιώνιος φαν.  όλα ανθηρά κι η μπύρα κάνει ένα ευρώ, θα έλεγα μακάρι να μέναμε λίγο παραπάνω αλλά είναι στανταράκι ότι θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή ούτως η άλλως.

Котки Под Коли

Котки Под Коли

επιστροφές.

όταν το μπλογκ εγκαταλείπεται η επάνοδος είναι δύσκολη ανάλογα με το πόσο χρόνο το ‘χεις παρατήσει. επιστρέφοντας λοιπόν στα ελληνόφωνα λημέρια ήταν στις προτεραιότητές μου να γράψω κάτι για εδώ, είχα να πω και πράγματα δεν ήμουν πια και τόσο απασχολημένος αλλά όλο το άφηνα. επέστρεψα στη περίοδο της κρίσης, και ίσως το κλίμα είναι όντως κάπως πιο βαρύ στην Αθήνα, ίσως να ‘ναι και ιδέα μου. δε βρήκα κάτι ουσιωδώς διαφορετικό. πιο ακριβά τσιγάρα, δε καπνίζω. έχω φρικάρει λίγο με τις τιμές. στην Αίγυπτο με 170 ευρώ το μήνα ήμουν αποικιακός ματσό καταναλωτής. εδώ βλέπω τιμές και σφίγγεται ο κώλος μου, ειδικά όταν πάμε για ποτό βγαίνουν τα μάτια απ τις κόγχες. Ο τομέας που σίγουρα ευνοήθηκε απ την επάνοδο είναι η διατροφή. έφαγα το σουβλάκι του επαναπατρισμού, μετά μαγείρευα κάποιες μέρες, αλλά γενικά όλα μου φαίνονται πιο νόστιμα. ίσως είναι ψυχολογικό. ωραία και άγια τα αιγυπτιακά, αλλά κάπου όλο το καυτερό, βουτυρογεμάτο μου την είχε βαρέσει. αποφάσισα να ελαττώσω και το κρέας από τότε που ήρθα με χορτοφαγία αν θα ‘ταν εφικτό κάπου στον ορίζοντα, αλλά μετά θυμήθηκα ότι έχουμε σαρακοστή οπότε η αποχή απ το κρέας θα ταν τύπου νηστεία και πριν επιστρέψω έφαγα άλλο ένα σουβλάκι αντιθρησκευτικής κρεατοφαγίας.
Η επιστροφή πάντως ήταν πολύ γαμησέτα. είχα πάει στο Σαρμ Ελ Σέηχ, θέρετρο στην ερυθρά θάλασσα, από κει θα παιρνα το αεροπλάνο για Κάιρο και μετά Αθήνα. και με τη καθυστέρηση του πρώτου χάθηκε η πτήση εγκλωβίστηκα στο Κάιρο. Ευτυχώς οι τελευταίες μέρες πριν απ’ το ατυχές ήταν ειδυλλιακές και είχα κάποιο απόθεμα αισιοδοξίας. Το Σαρμ και γενικά οι πόλεις στα παράλια της ερυθράς δεν είναι γνωστές στην Ελλάδα φαντάζομαι γιατί είναι αρκετά ανταγωνιστικά μέρη προς τον ελληνικό τουρισμό. Τα νερά είναι ζεστά και πεντακάθαρα και τα βουνά από κοράλλια μπορείς να τα δεις με μάσκα και αναπνευστήρα. έρχονται τα ψάρια τα τροπικά και σε κοιτάν κατάματα, έπαθα τη πλάκα μου. οι τιμές αντίστοιχες με ελληνικές αλλά για αιγυπτιακούς μισθούς δηλητήριο. πολύ το αναφέρω το οικονομικό μ’εχει επηρεάσει το κλίμα της κρίσης. Απ’ το Σαρμ κάναμε και μια εκδρομή στο μοναστήρι της Αγ. Αικατερίνης που είναι κάτω απ’ το όρος Σινά. Είναι το παλαιότερο μοναστήρι σε συνεχή λειτουργία, απ τον 5 αιώνα μχ. Το χτίσε η αγία Ελένη στο σημείο της φλεγόμενης βάτου, και αν πατε βγαζετε φωτογραφία με βατο για φεηςμπουκ. αν θελετε και φλόγες τοτε θα χρειαστεί το αγιο φωτοσωπ. αξίζει πάντως επίσκεψη, και αν είσαι Έλληνας μπαίνεις τζάμπα και στο μουσείο του μοναστηριού και βλέπεις τα υπερ-σπάνια χειρόγραφα, ήταν η πρώτη φορά που είχαμε κάτι τζάμπα στην αίγυπτο και το χαρήκαμε. η μεγαλύτερη συλλογή παλαιοχριστιανικών χειρογράφων στα κιταπια της μονής μετά το Βατικανό, όχι μαλακίες. έχουν κι ένα γράμμα που ‘στειλε ο προφήτης Μοχάμεντ στους μοναχούς ότι όταν θα ‘ρθει το Ισλαμ στην Αίγυπτο αυτούς δε θα τους πειράξουν. καλό pr. Το τοπίο της βραχώδους ερήμου σε όλη την έκταση της χερσονήσου του Σινά κόβει την ανάσα (κλισέ αλλά δεν είχα λόγια). κάναμε και μια διαδρομή στην έρημο με γουρούνες φάγαμε άμμο στη διαδρομή και βεδουίνικο φαί με συνοδεία μπέλυ ντανς όταν φτάσαμε στον οικισμό.
Το πρόβλημα είναι ότι απ’ τη στιγμή που έχασα το αεροπλάνο όλα άρχισαν να πηγαίνουν λάθος. είχα χάσει τη κάρτα αναλήψεων στο Κάιρο, δεν είχα καθόλου λεφτά, το κινητό μου δε λειτουργούσε, δεν υπήρχαν καρτοτηλέφωνα στο αεροδρόμιο, η κοπέλα που κανόνισε τα εισιτήρια μου δε το σήκωνε (όταν την πήρα από κάτι άλλους ράντομ συνεπιβάτες) δεν είχα εκτύπωση του e-ticket και επειδή η ολυμπιακή για κάποιο λόγω δεν έχει συνεργασία με την egyptair δε μπορούσαν να μου το εκτυπώσουν απ τη στιγμή που πέταξε το αεροπλάνο, και γενικά μια μαύρη απελπισία. τελικά μου πλήρωσε η egypt ένα κυριλέ ξενοδοχείο και τρία γεύματα για να μου χρυσώσει το χάπι, αλλά τι να το κανα αφού δε γινόταν να μου πληρώσουν τη διαφορά του εισιτηρίου πάλι έπρεπε να κάνω ολόκληρη επιχείρηση για να βρω φράγκα (δε μου κάλυπτε τη διαφορά γιατί η άλλη πτήση ήταν με ολυμπιακή, αν ήταν και η άλλη πτήση με egypt θα τα κανόνιζαν κάπως, αλλά είπαμε όλα λάθος). Και έτσι πήγα στο κέντρο του Καΐρου να συναντήσω μια γνωστή μου που θα μου δάνειζε κάποια χρήματα. τα οποία δε τα είχε (!) και έπρεπε να κοιμηθώ εκεί. τελικά πήγαμε σ ένα ανέλπιστα ωραίο home πάρτυ όπου γνώρισα ωραίο κόσμο, και επανήλθε λίγο η καλή μου διάθεση. αλλά νταξει πέταξα πίσω όλα καλά. τι όλα καλά δηλαδή που δε μπορώ να προσαρμοστώ με τίποτα. και είναι μαλακία γιατί περίμενα πως και πως να γυρίσω και τώρα νιώθω ότι κάτι λείπει. σκατά. τέλος πάντων είπα να έρθω Σέρρες για γιορτές, να δω και συγγενείς που έλειψα 7 μήνες. εδώ πάντως όλα είναι πάντα ίδια. μόνο το τρένο μου φάνηκε πολύ ξεχωριστό. πρώτον πλήρωσα τα διπλάσια (23 ευρώ!!), δεύτερον μετά από τόσες διαδρομές με τα διάφορα αιγυπτιακά τρένα αυτό μου φάνηκε παραδεισένιο. και η διαδρομή! οι διαδρομές στην Αίγυπτο είναι ένας απέραντος κάμπος με χωράφια και φοίνικες εδώ και κει. και διάφορες καφετί πόλεις. η διαδρομή του τρένο αθηνα-θεςνικη είναι πραγματικά σπουδαία, όλα αυτά τα βουνά το πράσινο σε μερικά σημεία στο βάθος η θάλασσα, πραγματικά αξίζει το κόπο να μη κοιμηθείς. αλλά εντάξει μετά τη Λάρισα την έπεσα. το ‘χω τελειοποιήσει τον ύπνο τρένου, πλέον λέω θα κοιμηθώ και κοιμάμαι. επίσης σε σχέση με το πολύβουο πλήθος που μεταφέρεται με τα αιγυπτιακά τρένα οι Έλληνες μου φάνηκαν ανησυχητικά αθόρυβοι. αλλά αυτό είναι πολύ καλό ας μη παραπονιέμαι. ειδικά μετά απ τους τελευταίους κάφρικα ρατσιστικούς διαλόγους και την μικροαστική γκρίνια που ακούω συνήθως στο τρόλεϊ η απόλυτη σιωπή ήταν πολύτιμος λίθος.

έξι μήνες στη Μίνυα

έξι μήνες είναι κατά βάση πολύς καιρός, ή όχι. πάντως πριν έξι μήνες μου φαινόταν πολύ, κλασσικά εκ των υστέρων πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. η παραμονή μου στην ξεχασμένη απ’τον Αλλάχ Μίνυα ήταν ανέφελη κι έτσι έχω να πω τα καλύτερα λόγια για πόλη και ντόπιους. Έχει πλάκα που οι πρώτες πληροφορίες που μπορεί κανείς να βρει για τη Μέση Αίγυπτο (Μίνυα και Ασιούτ) από τουριστικούς οδηγούς είναι ΜΗ ΠΑΤΕ ΕΚΕΙ ΕΧΕΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ. και πράγματι τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα σε τουριστικούς στόχους τις αρχές της δεκαετίας του 90 οργανώθηκαν εδώ. έκτοτε η κυβέρνηση σάρωσε τις πόλεις και δίκαιους/άδικους.  οι παλιοί σκληροπυρηνικοί ισλαμιστές ή που αποκήρυξαν τις χαρντκορ θέσεις τους ή που φυλακίστηκαν. Μας λένε κάποιες ιστορίες για εκείνη τη περίοδο για γενειοφόρους που κυκλοφορούσαν και αν βλέπαν κάτι «ανήθικο» στη πόλη τραμπουκίζαν (ανήθικο=κυκλοφορείς με κοπέλα που δεν είναι αδερφή σου ή γυναίκα σου). Αυτά όλα δε τα βλέπεις στη πόλη, ίσως μετά από πολύ καιρό να μπορείς να δεις κάποια μικρά σημάδια, αλλά μόνο αν είσαι καχύποπτος. Μετά ακολούθησε η περίοδος που κάθε φορά που έφτανε σ’ αυτές τις περιοχές κάποιος ξένος τον παίρναν απ το σταθμό δύο περιπολικά. πήγαν να το κάνουν και σε μας αλλά ζητήσαμε να μη γίνει, στη τελική αν πρόκειται να ζήσεις κάπου το τελευταίο που θέλεις είναι να κάνεις μια φαντασμαγορική είσοδο με περιπολικά και σειρήνες. κι από άποψη ασφάλειας να το δεις τραβάς τη προσοχή. Εξ αιτίας όλων αυτών τουρίστες εδώ δε θα δεις, αν και έχει κάτι φαραωνικά μνημεία ενδιαφέροντα. Δε βαριέσαι καλύτερα χωρίς τουρίστες, μας είχανε εμάς στα όπα όπα.

ένα συμπλήρωμα στους τουριστικούς οδηγούς λοιπόν επιβάλλεται, αν κανείς βρεθεί, καταλάθος στη Μίνια, (ή Μίνυα, ή Μύνια ή γουατέβα)

1) τα αρχαιολογικά.  Δέκα λεπτά απ’ τη πόλη θα βρείτε τους τάφους του Μπενί Χασάν. Οι τάφοι που είναι ανοικτοί για το κοινό είναι λίγοι αλλά οι ζωγραφιές είναι καλά διατηρημένες και το γεγονός ότι δεν έχει τουρίστες κάνει τη περιήγηση πιο άνετη. είναι πολύ παρεμφερής ο χώρος με τη κοιλάδα των Βασιλέων στο Λούξορ, αλλά χωρίς τάφους-φίρμες. Ωραίο είναι να πας εκεί με καραβάκι, κάνει περισσότερη ώρα αλλά είναι καλύτερα. Τα άλλα αρχαία είναι εντελώς μούφες, ένας ναός κατεστραμμένος, κάτι κολώνες και κάτι μπαμπουίνοι αγάλματα. αν σας αρέσουν οι μπαμπουίνοι πάτε. σήριουσλη. από αρχαία η πόλη θα ‘ναι κομπλέ μετά τ0 δεκέμβριο του 2010 οπότε θα ανοίξει και το καινούργιο μουσείο. το μουσείο είναι στην όχθη του Νείλου και είναι μια μεγάλη φουτουριστική πυραμίδα, πολύ καλό φαίνεται αλλά προς το παρόν είναι στα μπετά.

2) το μουσουλμανικό νεκροταφείο, για το οποίο έχω γράψει και στο παρελθόν. είναι τεράστιο και πολύ εντυπωσιακό με τους μικρούς θολωτούς τάφους. Γενικά καλό θα ήταν να πάτε με κάποιον ντόπιο αφενός για να μη χαθείτε αφετέρου για να αποφύγετε κανένα περίεργο περιστατικό, μιας που χωρίς τη γλώσσα για να εξηγηθείτε μπορεί να παρεξηγηθείτε.

3) Τα ξενοδοχεία στο κορνίς (όχθη νείλου) ειδικά την ώρα που δύει ο ήλιος είναι εξαιρετική επιλογή. Σερβίρουν και αλκοόλ, και αξιοπρεπές φαγητό. Το αγαπημένο μου με διαφορά είναι το Ατόν, αλλά τώρα είναι κλειστό για ανακαίνιση, φαντάζομαι σε λίγο καιρό θ’ ανοίξει. πάντως είναι πολύ ακριβά για τα αιγυπτιακά δεδομένα

4) Χουσείνη, είναι ο κεντρικός εμπορικός δρόμος της πόλης και έχει μια αγορά με διάφορα τζιτζιμπρίκια, κατά πάσα πιθανότητα χωρίς ενδιαφέρον για τον μέσο δυτικό επισκέπτη. πάρα ταύτα η παζαρτζίδικη ατμόσφαιρα, τα παραδοσιακά καφενεία και τα καθαρόαιμα αιγυπτιακά φαστφουντ για τους τολμηρούς/ες που θέλουν να δοκιμάσουν την ουρά του βουβαλιού κι άλλα εδέσματα, τι άλλα νέα Βασίλη, ωραία πρόταση ρε μεγάλε πότε θα τελειώσει αυτό το ασύνδετο όμως, έχω και φαγητό στη φωτιά, οκ οκ, όλα αυτά κάνουν μια βόλτα στη χουσεϊνη ευχάριστη.

5) Ηλιοβασίλεμα απ το σπίτι του διοικητή. είναι ένα σπίτι στη κορυφή ενός λόφου που χωρίζει την παλιά με τη καινούργια πόλη. Η καινούργια πόλη είναι χτισμένη μέσα στην έρημο και είναι στα πλαίσια των προσπαθειών που κάνει η κυβέρνηση να πάρει κάποιον πληθυσμό απ την έυφορη κοιλάδα που χρειάζεται για τις καλλιέργειες και να τον πάει στο δγιαόλου. Το σπίτι του διοικητή είναι φυσικά εξωφρενικά κυριλέ, και το κόντραστ με τα χαμόσπιτα που συναντάς στα γειτονικά χωριά είναι απλά ενοχλητικό. Το πιο χαρακτηριστικό είναι οι σειρά από φώτα που ξεκινάν απ τη μεγάλη γέφυρα και φτάνουν μέχρι το σπίτι. είναι σα να ανεβαίνεις στο λας βέγκας. πάντως το ηλιοβασίλεμα από κει αξίζει να το δεις.

6) Η μεγάλη γέφυρα. Σε κάθε κυβερνείο υπάρχει μία γέφυρα που να συνδέει τις δύο όχθες (εννοείται στο κάιρο έχει πολλές περισσότερες). Η Γέφυρα της Μίνυα δεν έχει κάτι ιδιαίτερο αλλά μία είναι ωραία να τη διασχίζεις πεζός. οι κραδασμοί τις είναι λίγο τρομακτικ αλλά έχει ωραία θέα.

ποστ νείλος

(φαραωνικό σεντόνι αλέρτ)

οι μέρες μου στον αραβικό κόσμο είναι μετρημένες και ως εκ τούτου η ψυχοσύνθεση κυμαίνεται στον υπόκωφο χώρο μεταξύ απάθειας και ανησυχίας. μαγιατσοκλίζοντας τα σαββατοκύριακα και λιώνοντας στο ίντερνετ τις υπόλοιπες μέρες, είναι η χρυσή τομή νομίζω θα συνεχίσω σ’ αυτό το μοτίβο μέχρι το ευτυχές γεγονός της αναχώρησης. ινσα αλλάh. τις προηγούμενες μέρες αφού αποχαιρέτησα με πόνο το σπινατσμπουκ, πήρα τη τσαντούλα μου και κατηφόρισα προς τα τρένα. πριν το κάνω ανανέωσα ψυχαναγκαστικά το τουίτερ το φέηςμπουκ και το γκουγκλρήντερ, ούτως ώστε να μη μείνει ούτε μια ρανίδα αδιάβαστου ίντερνετ (μάταιον).

Κάτσε να κάνω μια ανακεφαλαίωση του ζητήματος αιγυπτιακά τρένα που έχω εξαντλήσει διεξοδικά νομίζω,

-αν είσαι τουρίστας και δεν ομιλείς αραβική (έστω ελάχιστα) σου βγάζουν εισιτήριο για πολύ συγκεκριμένα μέρη μέσα στο αιγυπτιακό τουριστικό μάτριξ.

-αν απλά χωθείς σε μια αποβάθρα αργά η γρήγορα θα βρεις ένα τρένο που να πηγαίνει εκεί που θέλεις.

-καλή σχετικά λύση είναι να μπεις χωρίς εισιτήριο και να κόψεις μέσα, υπάρχει ο κίνδυνος να μην έχει θέσεις, αλλά αν παίξεις σωστά το χαρτί του τουρίστα(ξέρω καφρίλα αλλά η επιβίωση μας σμπρώχνει…) κάπου θα σε βολέψουν. τη τελευταία φορά έβγαλα εισιτήριο όρθιος και μετά έκατσα στη πρώτη θέση, πήγε να πει ο ελεγκτής κάτι πέταξα εγώ κάτι αγγλικά μ’ άφησε εκεί κοιμήθηκα και ούτε γάτα ούτε ζημιά

– τα τρένα είναι το ασφαλέστερο πιθανό μέσο μεταφοράς, αν και όταν πρωτοήρθαμε είχε γίνει ένα σούπερπολύνεκρο ατύχημα, γενικά είναι κουλ. αν και σε ολιγοήμερες εκδρομές επειδή τα ταξίδια διαρκούν πολύ, ίσως και τα αεροπλάνα να είναι καλή ιδέα μιας που τα δρομολόγια εσωτερικού είναι σχετικά φθηνά. πάντως ένα βραδινό δρομολόγιο με τρένο σε γλιτώνει κι από μία διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο.

-υπάρχουν τα a/c τρένα που έχουν α και β θέση, και τα καμπριολέ τρένα που είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. τα καμπριολέ είναι πάντα φουλ και είναι πολύ φτηνά, αλλά δε σου βγάζουν εισιτήριο στους σταθμούς αν είσαι ξένος, πρέπει να τσαμπουκαλευτείς και δε ξέρω αν αξίζει, στο κάτω κάτω αν το δεις σε ευρώ η διαφορά είναι ανάξια του ψυχικού άλγους. εκτός αν δε βρίσκεις δρομολόγιο ή θες να το παίξεις γαμάτος ανθρωπολόγος. για το πρώτο λόγο μια φίλη μας Σουηδή πήρε τον εν λόγω merry train και νταξει έφτασε μεν καλώς απλά μας είπε χαμογελαστά ότι δε θα το ξαναπροτιμήσει.

-τα τρένα πάνε παντού καθώς όλες οι μεγάλες πόλεις είναι στην ευθεία της κοιλάδας του Νείλου, και τα δρομολόγια είναι πυκνά

-στις a/c αμαξοστοιχίες υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ α’ και β’ θέσης στη τιμή αλλά όχι και στη ποιότητα. τα καθίσματα είναι απλά πιο μεγάλα στη πρώτη, αλλά και στη δεύτερη είναι δυο φορές πιο άνετα απ’ του ΟΣΕ, κοιμάσαι χαλαρά και δεν πιάνεσαι ανεπανόρθωτα. γενικά είναι καθαρά (σε αιγυπτιακά στάνταρντς).

-τα βασικά μειονεκτήματα είναι οι πωλητές που πουλάνε ότι μπορεί να φανταστεί και διαλαλούν φωναχτά τη πραμμάτια τους. από μπανάνες και πασατέμπο, μέχρι σουσαμόπιτες, Τσάι (φυσικά), εφημερίδες και μια φορά μας προσφέραν κάτι τσιμούχες (σοβαρά). αμα σε πιάσει ο καλό ο ύπνος όμως δε καταλαβαίνεις τπτ.

-το άλλο πρόβλημα είναι ότι στα a/c τρένα το a/c δεν είναι σχήμα λόγου. είναι μια σκληρή και αμείλικτη κυριολεξία. τι κι αν έξω ο υποτροπικός ήλιος ξεραίνει τα πάντα, τι κι αν σ’ όλη τη διαδρομή βλέπεις χουρμαδιές και μπανανιές, μέσα η θερμοκρασία νομίζω είναι γύρω στους 15. αφού παίρνουμε μπουφάν και κουβέρτες τελευταία, δε παλεύεται αλλιώς. ευτυχώς είχαμε καβατζώσει μια κουβερτούλα απ την ήτζηπτ αιρ στο τελευταίο ταξίδι που μεταφέρεται εύκολα. η διαφορά θερμοκρασίας μέσα/έξω είναι απλά εξωφρενική.

-οι τουαλέτες είναι χύμα ζόφος, αλλά αυτό είναι το μόνο αναμενόμενο νομίζω.

αυτή τη φορά επισκέφτηκα το Ασουάν που είναι η νοτιότερη πόλη της Αιγύπτου και ως εκ τούτου το μακρύτερο ταξίδι με τρένο που έκανα όσο είμαι εδώ. 13 ώρες τσούκου τσούκου μες τον ψόφο, αλλά κοιμήθηκα ακαριαία και μπορώ να πω ότι ήταν ανώδυνο.

Η πόλη του Ασουάν είναι απ τις ομορφότερες αλλά σίγουρα είναι βιώσιμη μόνο τους τρεις χειμερινούς μήνες (όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της Αιγύπτου. Τώρα που πήγα είχε καύσωνα δε θέλω να φανταστώ τι παίζει το καλοκαίρι.)

Κοντά στο Ασουάν βρίσκεται ο ναός του Άμπου Σίμπελ που είναι απ’ τα πιο εντυπωσιακά φαραωνικά μνημεία. το απίθανο είναι πως όταν φτιάξαν το μεγάλο φράγμα για να μη καλυφθεί ο ναός απ τα νερά της λίμνης Νασερ τον μεταφέραν σε ένα ύψωμα λίγο πιο πάνω. είναι ΜΕΓΑΛΟΣ ναός, δε ξέρω πως σκατά το κουβαλήσαν. Ένα απ τα γαμάτα του ναού (που το κράτησαν και κατά τη μεταφορά) είναι ότι δύο φορές το χρόνο οι ακτίνες του ήλιου φτάνουν μέχρι το βάθος του ναού και φωτίζουν το άγαλμα του Ραμσή. το κακό είναι ότι επειδή αυτή η μέρα είναι κοντά όλα τα ξενοδοχεία ήταν γεμάτα και έψαξα αρκετά για να καταλήξω σε κάτι πολύ σκατά. Για να πάμε στο ναό έπρεπε να ξυπνήσουμε στις δυομιση να φτάσουμε 6 το πρωί που είναι η μόνη ώρα που μπορείς να σταθείς. πηγαίναμε πηγαίναμε στην έρημο και δε φτάναμε. να σημειωθεί ότι η εκεί έρημος είναι πολύ της μιζέριας. να εξηγηθώ, ωραία είναι η έρημος με την ψιλή άμμο, ή η έρημος με τους μεγάλους βράχους, μίζερη είναι η έρημος που χει λίγο χαλίκι εδώ, λίγη άμμο εκεί, κάνα βράχο που και που. γκετ ε καρακτερ ρε συ. το αστείο είναι ότι απ τα ξενοδοχεία μας είχαν δώσει όλους ένα κουτί και καλά πρωινό. το δικό μου ήταν πολύ ψωραλαίο, όταν ανοίξαμε όλοι τα μπρεκφαστμποξ στο λεωφορείο ένιωσα μια απογοήτευση και τρελή ζήλεια για τα ντόνατς των κορεατών. Εμένα είχε ψωμί, μαρμελάδα σύκο (έλεος ρε συ μαρμελάδα σύκο δλδ τι πιο μίζερο) ένα αβγό και χυμό Αχλάδι. είναι το πιο digestive πρωινό που έχω φάει, μόνο ξερά δαμάσκηνα έλειπαν.

έπιασα φιλίες με κάτι γερμανούς ραστάδες, τι να κάνω το εναλλακτικό με τράβηξε, αλλά κατά τη διάρκεια με ‘κάναν να αντιπαθήσω το λόου μπάτζετ τουρισμό γιατί γκρίνιαζαν για τα πάντα και όλο προσπαθούσαν να γλιτώσουν τα εισιτήρια με αποτέλεσμα να περιμένουμε όλοι (οι ασιάτες ήταν βεβαίως στωικοί) και γενικά μες τη μίρλα, άσε που στο τέλος πάντα πλήρωναν τα ίδια που θα πλήρωναν και χωρίς το νταβαντούρι. εντάξει φιλε είσαι αλτερνατιβ και προτιμας οτοστοπ αλλά εδώ είναι κάτι τέζα τουριστικό που υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το δεις: ων τουρίστας, αλλιώς μην έρχεσαι καθόλου. ή έλα τον Ιούλιο, νομίζω θα ήταν τέζα αλτέρνατιβ.

σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να εκθέσω τον λόγους που έκανα αυτή την κουραστική εκδρομή (παμε για έπικ σεντόνι, θα το σπάσω σε μπούλετς για να είναι διαβασαμπλ)

– ένα είναι το σύνδρομο «ΕΙΜΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΩ ΟΛΑ». μιλάμε για πάθηση απ’ την οποία συνήθως συνήθως δε προσβάλομαι αλλά σε στιγμές αδυναμίες με πιάνει. το πρόβλημα δεν είναι να θες να δεις όσα περισσότερα μπορείς, το πρόβλημα είναι ότι αυτό γίνεται με έναν μηχανικό τρόπο σαν να αντικαθιστάς το «αληθινό» βίωμα με φωτογραφίες και αφήγηση. δε ξέρω αν με νιώθεται αλλά δε μπορώ να το εξηγήσω κάπως αλλιώς. τέλος πάντων

-ο δεύτερος λόγος είναι ένας μαλάκας γάλος φίλος. κάθε φορά που με πετύχαινε στο φέηςμπουκ με ρωτούσε αν πήγα στο ναό της Φιλαί. αστοδγιάλο, έλεγα τόσο καιρό στην Αίγυπτο και αυτός ο κωλογάλος έχει πάει σε παραπάνω αξιοθέατα και μου πουλάει και μούρη. και «τι ωραία που ήταν στη Φιλαί, αχ και να παίζαμε μουσική με τη παρέα στη Φιλαί, αχ να τη πίναμε στη Φιλαί», έκλεινα το τσατ και αναλογιζόμουν μαλάκα πρέπει να πάω στη Φιλαί. είναι ένας ναός της Ίσιδας σε ένα νησάκι της λίμνης Νασερ (ο ναός μεταφέρθηκε επίσης από χαμηλότερα) που είναι πραγματικά όμορφο και σε απίθανο σημείο. όταν πήγα ήμουν έτοιμος να φωνάξω βρωμοΡεμί πήγα στη κωλοΦιλαί, ante ramisou πια.

– το τρίτον συνδέεται με τα δύο παραπάνω, και νομίζω είναι κάπως εύλογο. όταν είσαι στην αίγυπτο για έξι μήνες θες να χεις μια σφαιρική εικόνα απ’ τα τουριστικά της, ε πως να το κάνουμε, άμα γυρίσω και μου πουν ωραίο το τάδε μέρος αι δεν έχω άποψη θα μου τη σπάσει. είναι εφηβικό και λέημ? ε ας είναι

Επίσης να δηλώσω ότι στο τέλος του τουρ, μας άφησε ο λεωφοριατζής για ένα διάλειμμα σε ένα φαραωνικό λατομείο, όσοι θέλαμε να πάμε να δούμε έναν οβελίσκο που ενώ είχε λαξευτεί (41 μέτρα) τον είχαν αφήσει μέσα επειδή βρήκαν ένα μικρό ράγισμα (έπρεπε να είναι ένα συμπαγές κομμάτι). ε και μου φάνηκε ενδιαφέρον και ανέβηκα να το δω, αλλά ήμουν ο μόνος και περιμένανε οι άλλοι κανα εικοσάλεπτο. πωπω πολύ geek για να καταλάβεις δεν ανεβήκανε ούτε οι γιαπωνέζοι για φωτογραφία. ας τα να πάνε.

κεφτέδες της ερήμου

η δεύτερη επίσκεψη μου στην φαγιούμ ήταν καθόλα διαφορετική. την πρώτη την έχω περιγράψει κι εδώ, αυτή τη φορά δεν επισκεφθήκαμε τη λίμνη καρούν αλλά κάτι άλλες παράπλευρες λίμνες.

(για να φτιάξω αυτή τη κουράδα έκανα ένα τέταρτο. το gimp παίζει να ναι το πιο εκνευριστικό πρόγραμμα όλων των εποχών. πραγματικά το μόνο που πεθύμησα απ τα γουίντοουζ είναι το paint, ποιος να το λεγε!)

όπως βλέπετε για άλλη μια φορά είμαστε μακρυά απ τον «παραδοσιακό» ορισμό όασης καθώς ναι μεν έχουμε μεγάλες κοιλότητες νερού στη μέση ερήμου αλλά χωρίς ίχνος βλάστησης. διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό, έτσι ακριβώς, χαμένος στην σαχάρα βλέπεις στο βάθος κάτι να λαμπυρίζει, μη χαίρεσαι. βέβαια γύρω γύρω είχε κάτι μίζερους θάμνους που σύμφωνα με θεωρία μου αν βάλεις καλαμάκι στη ρίζα ρουφάς νερό, σε όσους το ‘πα δε στηρίζουν αυτή την άποψη πάντως.

η εκδρομή ήταν επ’ευκαιρία των χειμερινών διακοπών που έχουν τώρα τα σχολεία εδώ, οπότε και τα παιδιά που στηρίζει  η οργάνωση που δουλεύουμε μπορούσαν να έρθουν. γεμίσαμε δύο πούλμαν παιδάκια αλλαλάζοντα, ωραία ήταν δε λέω. το κονσεπτ ήταν να πάρουμε φαγητά απ’ το σπίτι γιατί όπως φαίνεται και στη φωτογραφία εκεί δύσκολα θα βρίσκαμε. κάναμε με τη συγκάτοικο κεφτέδες, αλλά πολλούς κεφτέδες, τηγανίζαμε όλη νύχτα. μπορώ να πω πέτυχαν αν και κάποια παιδιά φοβόταν να δοκιμάσουν (?), οι περισσότεροι τους τίμησαν. όταν φτάσαμε εκεί ήταν περίεργο γιατί ήταν διασταύρωση παραλλίας με έρημο, δηλαδή μια ατέλειωτη παραλλία με μεγάλους σκαραβαίους. παιχνίδι στο νερό, για μας πολύ περίεργο το κονσεπτ μπαίνω με τα ρούχα, ειδικά οι κοπέλες που βουτούσαν με ένα δισεκατομύριο εξαρτήματα, άσε που δε τα είχαμε προβλέψει καλά και δε πήραμε μια αλλαξιά ρούχα με αποτέλεσμα να βουτήξουμε μεν με τα ρούχα, να φάμε τον ζόφο μετά την επιστροφή. εγώ επειδή ήμουν νυσταγμένος (βλ κεφτέδες) την έπεσα σε κάποια φάση, και περνούσαν όλα τα παιδάκια και άκουγα μες τον ύπνο μου κάτι αραβικά σχόλια. αλλά μετά μ έπιασε ένα μπαντ τριπ στον ύπνο μου, ενθυμούμενος μια φορά που είχα ακούσει ότι δεν πρέπει για κανένα λόγο να κοιμηθείς στην έρημο γιατί έρχονται μαμούνια και σε σκοτώνουν, και τη στιγμή που με περπάτησε ένα έντομο σηκώθηκα έντρομος. γενικά κοιμήθηκα και στο λεωφορείο οπότε φαντάζομαι τα παιδιά θα χουν να λένε, γνωρίσαμε έναν έλληνα που κοιμόταν συνέχεια.  να πω ότι η στιγμή που βούτηξα ήταν στιγμή φοβερής αμφιθυμίας, απ τη μία είχε ζέστη και λιοπύρι απ την άλλη δε μου καθόταν σωστό με τα ρούχα +μιλάμε για λίμνη, λίμνη αιγυπτιακή που ‘χε μέσα και ψόφια ψάρια.. εδώ βέβαια και καμιά βδομάδα πίνουμε και νερό βρύσης και γενικά έχουμε απευαισθητοποιηθεί σε πολλαπλά επίπεδα. σκέφτομαι στον Χάουζ που οι ασθενείς του έχουν κάτι παράσιτα στον εγκέφαλο επειδή φάγαν’ενα ληγμένο ζαμπόν μια φορά, εμείς εδώ πρέπει να ‘χουμε μια χαρούμενη παρασιτοπαρέα εντός (πόσο ντιστέρμπινγκ πρόταση).

επίσης μπόρεσα να κανω μικρούς διαλόγους στα αραβικά με σχετική νοηματική διαφάνεια, αλλά και πάλι.. Με ρώτησε η μάνα μου στο τηλέφωνο αν έμαθα Αραβικά και ήταν πολύ αστείο γιατί ναι μεν το παλεύω, ζω εδώ πέντε μήνες, μαθήματα βιβλία και τα λοιπά και πάλι τα αραβικά μου είναι στο ίδιο σχεδόν επίπεδο με τα ισπανικά μου που δεν έχω ασχοληθεί ποτέ. είναι που έχουν όλες αυτές τις δυσκολίες σε βαθμό εγκεφαλικού, αρχής γενομένης της προφοράς. κάποια γράμματα http://en.wikipedia.org/wiki/Ayin όπως αυτό για παράδειγμα είναι σκέτος μπελάς. σκέψου τα ελληνικά δεν έχουν καλά καλά δύο σίγμα (παχύ και απλό) που να πάμε στα τρία χ των αραβικών.. κατα τ άλλα η γραμματική δεν είναι τόσο δύσκολη, αλλά για να τα πεις και το κυριότερο για να σε καταλάβουν εκεί θέλει δουλειά πολύ.

και πάμε στο δραματικό κλείσιμο του ποστ.

μετά από μια κουραστική μέρα με το που μπαίνω στο λεωφορείο στηρίζομαι στο εξωφρενικά άβολο κάθισμα του μίνιμπας και κοιμάμαι ακαριαία. μετά από λίγο ο οδηγός βάζει τέρμα στο κασετόφωνο κοράνι πετάγομαι πάνω, βρισκόμαστε πίσω από μια σειρά μεγάλων αμμόλοφων και ο ήλιος δύει, από πάνω σε μιά ευθεία το φεγγάρι σα κομμένο νύχι (άλλου να σου λέω κι άλλο να σου τύχει). ο ιμάμης στο κασετόφωνο κάτι λέει για τον προφήτη κι εγώ ακούω στιγμιαία τον Αλλάχ.

κάτι που νταξει δε φανταζόμουν ότι θα δω λάηβ

μια γάτα να κατασπαράζει το τερατώδες ποντίκι που εικονίζεται στο βίντεο.

ναι.

(το χα πει και σε παλαιότερο ποστ, αλλά τότε μες τη νύχτα φαντάστηκα ότι μπορεί να μην είδα καλά, αλλά μετά από σχετική αναζήτηση ανακάλυψα πως το ποντίκι/καγκουρό ζει όντως στην αίγυπτο)

ισκεντερευγια

η Αλεξάνδρεια είναι ίσως η ομορφότερη πόλη της Αιγύπτου. Δε ξέρω αν έχει να λέει που βρήκα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους μαζεμένους πάντως όσα ανακαλώ από τρεις μέρες εκεί είναι όμορφα. Το ιδιαίτερο για τη πόλη είναι ότι ενώ σαν ιδέα είναι φορτωμένη συνειρμούς (θες Φάρο, αρχαιότητα, ζει ο μεγαλέξανδρος;, αλλεξνδρινός ελληνισμός κτλπ) οι εικόνες που έχουμε για τη σημερινή Αλεξάνδρια είναι ελάχιστες. Περπατώντας έχεις την ευκαιρία να συνδέεις αυτά τα νήματα αφηγήσεων μια μια απίθανη πραγματικότητα. συναρπαστικό αν μη τι άλλο. Όσο ήμουν εκεί είχε συνεφιά ή έβρεχε και έτσι η πόλη έφτανε στο φουλ ποτένσιαλ μελαγχολικής διάθεσης,

Για να βρούμε το σπίτι του Καβάφη δυσκολευτήκαμε, αλλά εντελώς τζακ-ποτ πετύχαμε δύο ελληνίδες αλεξανδρινές με μαλί λάχανο και χαριτωμένη προφορά που μας δώσαν καλές οδηγίες. στο σπίτι πάθαμε μια συγκίνηση, λίγο η βροχή, λίγο τα στενά που είναι χωμένο, λίγο η αναζήτηση παίρνει πόντους το μέρος και αξίζει προφανώς επίσκεψη, ειδικά αν ορκίζεσαι στ όνομα του Καβάφη. τέτοια λαχτάρα μας είχε πιάσει που αν είχε ένα αξιοπρεπές γκιφτ-σοπ θα το χαμε σηκώσει, δυστυχώς είχε μόνο κάτι μίζερες εκδόσεις και πανακριβες κάρτες σε μικρή ποικιλία. δεν ήθελα βρακί με τους βαρβάρους, αλλά κάνα σημειωματάριο κανα ημερολόγιο κάνα σελιδοδείκτη μπορούσαν, ή με χει διαβρώσει ο καπιταλισμός κι ο τουριστικός καταναλωτικός οίστρος.

το καλό είναι ότι μείναμε σε σπίτι, οπότε αφενός γλυτώσαμε λεφτά ξενοδοχείου αφετέρου ακούσαμε διάφορες ιστορίες από καινούριους φίλους και γενικά νιώσαμε μια ευχάριστη ανθρωπίλα. Μ’ αυτή τη παρέα επισκεφηκαμε κι ένα μέρος, μας είπαν γκρηκ κλαμπ, πάμε και είναι ένα παλιό κτήριο (σα νεοκλασσικό ας πούμε) απ έξω κρεμασμένη μια ελληνική σημαία και έναν δικέφαλο αετό πάνω απ την πόρτα. isn’t that the albanian flag? αναρωτιούνται κάτι γερμανοί, πάω κάτι να εξηγήσω αλλά λέω δε γαμιέται, δεν έχω ιδέα και από που προέκυψε η αλβανική σημαία μη πω και καμία μπαρούφα, μπαίνουμε μέσα. βάφανε σε φάση ανακαίνιση όλο μπλε-γαλάζιο-άσπρο πολύ γέλιο, τι ειν’ η πατρίδα μας ντεκόρ, αλλά πουθενά έλληνες. γενικά θα θελα να ξερα τι παίζει με το μέρος γιατί στη πόρτα έγραφε στα αραβικά ότι είναι κάτι σαν ελληνικής δικαιοδοσίας, δλδ αν γίνει κάτι δε μπαίνει αιγύπτιος μπάτσος, έχει εξουσία το προξενίο. επίσης είχε κάτι πλάκες που έλεγαν ότι το μέρος είναι σύλλογος μικρασιατών. χμ, πάντως οι μπύρες τους ήταν καλές (ω ναι άρχισα να πίνω αιγυπτιακή μπύρα, προτιμώ τη Σάκαρα Κινγκ, που έχει και 10% αλκοολ, πίνω που πίνω σπάνια τουλάχιστον να με πιάνει). Σερβίρει το μαγαζί φυσικά και ούζο, αλλά δε το τιμήσαμε. Γενικά ελληνικές σημαίες υπάρχουν σε πολλά σημεία διάσπαρτες καθώς και επιγραφές.

Οι βόλτες στη πόλη είναι απολαυστικές μέχρι το μεδούλι και τα πολύ τουριστικά αξίζουν μια επίσκεψη. Το κάστρο του Καητμπεη πχ, λέει να το δεις, και το ιδανικό είναι να πας περπατώντας από το κορνις (παραλία) που είναι μια υπέροχη διαδρομή. επίσης η βιβλιοθήκη είναι εξαιρετική, πληρώνεις βέβαια δέκα λίρες αλλά είναι διαστημική μέσα. Γενικά νομίζω έχω ιδιαίτερη αγάπη στις βιβλιοθήκες οπότε μου ‘κανε κάτι, οι άλλοι ευρωπαίοι λίγο την απαξίωσαν, δε ξέρω παίζει να φταίει που είμαι βλαχάκι και τέτοιες βιβλιοθήκες ντεν έχει στο Γιουνέν. επίσης πάνε όλοι οι φοιτητές μετά τα μαθήματα και κάνουν τρελά καμάκια, όλοι μέσα είναι ζευγαρωμένοι, λένε οι αραβοκόρες πάμε στη βιβλιοθήκη για διάβασμα που να ‘ξεραν οι δόλιοι γονείς τι «χαμούρεμα» πέφτει.

α ήπια κι καφέ εκεί που λέει ο Δαβαράκης, ήταν πολύ καλός καφές, τον καβουρντίζουν και αλέθουν εκείνη την ώρα, και δε μου φάνηκε καθόλου άθλιο και παμβρώμικο το μέρος, είναι σούπερντούπερ κυριλέ, αλλά ίσως να φταίν οι 4 μήνες που χω στην άνω Αίγυπτο, θα ρθω στην αθήνα και θα μου φαίνονται όλα λουξουριους.

α μικρή παρένθεση, είναι πολύ χαριτωμένο αυτό που λέμε τη νότια αίγυπτο άπερ (άνω). Γεωγραφικά δε στέκει αλλά υποθέτω ότι συνδέεται με το Νείλο (όπως λίγο πολύ όλα συνδέονται μ αυτό) το επάνω δλδ είναι από κει που έρχεται.

τα κεφάλια μέσα τώρα να μάθουμε κάνα αραβικό/κάνουμε καμιά δουλειά.

Lets talk family

διάγω ημέρες ομαλές και ήρεμες. Κάτι περιόδους που σαν να μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους, ε κάπως έτσι. Επέστρεψα από εκδρομή στην οάση φαγιούμ, που δεν ήταν ούτε εκατοστό κοντά στη φαντασίωση που έχουμε για τις οάσεις. Ήταν μια ακόμη τυπική αιγυπτιακή πόλη, που αντί για Νείλο είχε μια λίμνη. Άσε που λόγω καλών αρδευτικών η περιοχή της όασης συνδέεται με τη κυρίως κοιλάδα οπότε δεν υπάρχει αυτό το “βγαίνω στη έρημο και στο βάθος σαν αντικατοπτρισμός φοίνικες”. Στην όαση, γνώρισα τον εισαγγελέα (!) που ήταν αδερφός ενός φίλου, και με εισαγγελική συνοδεία γυρίσαμε τα τοπικά αξιοθέατα. Ένας ξύλινος νερόμυλος που δε γυρίζει, και μια λίμνη μ αλμυρό νερό (λόγω εξάτμισης αιώνων έχουν μείνει πολλά άλατα). Στη λίμνη πήγαμε σε ένα φαινομενικά τρισάθλιο μέρος, όπου όμως τα θαλασσινά ήταν όλα εξαιρετικά και σε τεράστιες ποσότητες (χωρίς να κοστίζουν αντίστοιχα). Ξηγήθηκε ο εισαγγελέας καραβίδα και καλαμαράκι να χορτάσει μια Όρκα. Η Φαγιούμ αν σας χτύπησε ένα καμπανάκι σαν όνομα, είναι από τις μάσκες φαγιούμ. Αυτές οι μάσκες είναι κάτι νεκρικά προσωπεία ζωγραφισμένα πολύ γλαφυρά, έχει μπόλικα στο Αιγυπτιακό μουσείο στο Κάιρο και είναι καταπληκτικά αν και τρομάκτικ. Στη πόλη μια μάσκα δεν αφήσανε πάντως να χουν να δείχνουν στους τουρίστες. Στην επιστροφή δε ξέρω τι μου ‘ρθε και αντί για τρένο πήρα μίνι-μπας. Δηλαδή δεν υπάρχει πιο μαλακία επιλογή. Δύο ώρες στριμωγμένος σ ένα τσίγκινο κουτί με ρόδες. Μέσα όσοι αιγύπτιοι χωρούσαν, και μπόνους ομίχλη. Προφανώς τα μίνιμπας δεν έχουν φώτα ομίχλης.. Ήταν near death experience, αλλά νταξει όλα καλά.

Το ποστ όμως έχει άλλο φόκους πόιντ. Δες κ τίτλο. Όταν επεστρεψα λοιπόν, έλαβα κατόπιν αιτήσεως τα τρακς του νέου σιντί των Δαρνάκων. Η προνομιακή πρόσβαση στα τρακς (δεν είναι ακόμη έτοιμο το σιντί έχει κάτι μερεμέτια) οφείλεται μάλλον στη σχέση συγγένειας που μοιράζομαι με δύο μέλη του γκρουπ. Ο ένας είναι και ληντ σίνγκερ. Είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι οι Δάρνακες είναι ένα γκρουπ με το οποίο έχω ιδιαίτερη σχέση. Απ’ το πρώτο καιρό δημιουργίας του, εκείνες τις πρωτόγονες στιγμές του, ήμουν στο core fanbase. Τα αδέρφια σπουδάζαν στη θες/νικη εγώ Σέρρες καμία εικόνα παρά μυθολογικά σχήματα και αφηγήσεις γονέων. Τα πρώτα ντέμο θρίαμβος, οι γονείς μου φαντασιωνόταν μια διασημότητα και λοιπά σχετικά, επιτέλους τα βλαστάρια μας θα βγουν στη ντηλεόραση, θα λάμψουν εκεί που τους αξίζει στη κορυφή του σύμπαντος. Κάτι τέτοιο δε συνέβη ακόμη (…) αλλά εκείνο το πρώτο (ή έστω από τα πρώτα..) ντέμο ήταν η κορωνίδα των φαντασιακών προβολών τριών γενιών του σπιτιού μου.

Το δικό μου αντίτυπο παίζει να είναι απ’ τα πιο πολυπαιγμένα σιντί, ίσως σε ανταγωνισμό με το 13.000 μέρες το Μάλαμα που είχαν επίσης φέρει τα αδέρφια μου εκείνη τη περίοδο. Από εκείνα τα ντέμο είχα μάθει απ έξω τους στίχους σε 4-5 τραγούδια του θ.Παπακωνσταντίνου (τις αυθεντικές εκτελέσεις για μερικά τις άκουσα χρόνια μετά). Η ώρα που θα πήγαινα στο πρώτο λάηβ άργησε γιατί ήμουν και μικρός αλλά λίγο η επιμονή λίγο να κάνουμε μπούγιο οι γονείς μου άρχισαν να με παίρνουν σε όλα τα λάηβ που πήγαιναν (ναι πηγαίναμε οικογενειακώς, i know, lame).

Τα λάηβ ήταν πάντα συνοδευμένα απ την αγωνία αν θα ‘ρθει κόσμος. Πανάγνωστοι οι Δάρνακες τους ‘χώναν οι μαγαζάτορες κάτι τεταρτο-πέμπτες, εμείς και μείς από κάτω. Μετρούσε η μάνα μου κεφάλια. Κάπως έτσι βρεθήκαμε σε ένα σάπιο φεστιβάλ που παίζανε στην Αμουλιανή. Αυτό σαν διαγωνισμός κι είπαμε να πάμε για το μπούγιο (once more) και να κάνουμε και λίγες μέρες διακοπές. Παρενθετικά να πω ότι η Αμουλιανή είναι απ τα καλύτερα νησιά από άποψη παραλιών/ ησυχίας δε ξέρω αν έχει χαλάσει έκτοτε, όταν πήγαμε εμεί πάντως ήταν γαμώ.

Οι γονείς με μένα, λοιπόν, στο κυριλέ ξενοδοχείο του νησιού τα αδέρφια και οι φίλοι στο κάμπινγκ του φεστιβάλ. Ο μπαμπάς έβλεπε όλη μέρα ειδήσεις γιατί ήταν το καλοκαίρι που πιάσαν τη 17 νοέμβρη κι εγώ είχα επηρεαστεί τόσο που στο πρώτο λάηβ ήμουν σίγουρος ότι είδα τον Κουφοντίνα. Αλήθεια, μετά όταν παραδόθηκε έπαιξε ότι ήταν στη Χαλκιδική και ακόμη λέω έχει γούστο. Να μη το ζαλίσω εκείνη η νύχτα ήταν η τρελή σουρεαλιά, όλοι κομμάτια αδέρφια γνωστοί άλλα συγκροτήματα, εγώ να προσπαθώ να είμαι εξυπνάκιας. Ξέρετε ήμουν πολύ επιτυχημένος εξυπνάκιας ως παιδάκι, γλυκό χαριτωμένο, αλλά όταν πας να το επιτελέσεις αυτό στην εφηβεία στο καλύτερο βγαίνει αποτυχημένη απομίμηση χιούμορ ρήγαποστόλου. Τι τα θες, εφηβεία=το κακό. Και εκεί στο κακό το χαμό, ανάμεσα σε πόσες άλλες μπάντες μέταλ κερδίσανε απ το πουθενά οι δικοί μας. Χαρές και πανηγύρια. Διάφορες κουφές υποθέσεις ακολούθησαν, κάπου έχασε επεισόδια κι όταν έφτανα προς τις πανελλήνιες και προς την (δοξατονΑλλαχ) ενηλικίωση οι Δάρνακες έβγαλαν το πολυπόθητο σιντί. Ανέλαβα προώθηση αλλά μάλλον δε τα πήγα καλά στο κομμάτι αυτό. Γενικά η επιρροή μου ειδικά εκείνη τη περίοδο ήταν στην καλύτερη επουσιώδης. Το σιντί ήταν συμπαθητικό αλλά πέρασε στο ντούκου. Οι επισκέψεις μου στα λάηβ αραίωσαν. Μάλλον αραίωσαν και τα λάηβ. Θυμάμαι στο πρώτο έτος που γυρνούσα με τρένο από Τουρκία για να πάω Σαμοθράκη κι έχασα για δέκα λεπτά το πλοίο. Να γυρίσω Σέρρες ούτε λόγος οπότε πήγα σε μια συναυλία Δαρνάκων στη Δράμα. Ενήλικας πια, για δες, προσπάθησα να το παίξω κουλ και επιτέλους να είμαι εκεί χωρίς ένα τεράστιο φωτεινό είναι ο μικρός αδερφός μας μη παρεξηγείτε πάνω απ το κεφάλι.

Όσο ήμουν στην Αθήνα κάναν ελάχιστες εμφανίσεις, δυο φεστιβάλ της Κνε, πήγα και στα δύο με βαριά καρδιά.

Το καινούργιο σιντί λοιπόν, όσο αντικειμενικός μπορώ να θεωρηθώ έχοντας πει τα παραπάνω, μου φαίνεται ότι θα ‘ναι ένα απ’ τα καλύτερα ελληνικά του 2010. μετά απ όλη αυτή τη παράλληλη πορεία χαίρομαι που οι Δάρνακες εξελίσσονται, αισθάνομαι ότι αντιπροσωπεύουν και το δικό μου κομμάτι που εξελίσσεται. Χαίρομαι που οι ενορχηστρώσεις τους είναι τόσο γαμάτες και γεμάτες, πρωτότυπες, βαλκανιες με το καλύτερο δυνατό τρόπο, θέρεμιν κλαρίνα μαντολίνα και όλα στο σωστό μέρος στη σωστή ποσότητα. Επίσης χαίρομαι που παλιές συνθέσεις που είχα ακούσει πρώτη φορά κοντά στη δεκαετία πίσω, πλέον πήραν αυτή τη μορφή, γίναν από ξέμπαρκα στιχάκια πλήρη τραγούδια, που μπορούν να μου ενεργοποιήσουν τον έγκεφαλο ξυπνώντας εικόνες και συναισθήματα βαθιά καταχωμένα. Χαίρομαι που η φωνή του αδερφού μου μου αρέσει, ίσως για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που τον ακούω. Χαίρομαι που έχω τα τραγούδια αυτά στο λαπτοπ μου και θα μπορώ να τα ακούω, ξέρεις κάτι τόσο οικείο στον ανοίκειο τόπο έχει διπλή αξία . Φτάνει με το γλύψιμο όμως. Όταν κυκλοφορήσει το σιντί θα επανέλθω.