(φαραωνικό σεντόνι αλέρτ)
οι μέρες μου στον αραβικό κόσμο είναι μετρημένες και ως εκ τούτου η ψυχοσύνθεση κυμαίνεται στον υπόκωφο χώρο μεταξύ απάθειας και ανησυχίας. μαγιατσοκλίζοντας τα σαββατοκύριακα και λιώνοντας στο ίντερνετ τις υπόλοιπες μέρες, είναι η χρυσή τομή νομίζω θα συνεχίσω σ’ αυτό το μοτίβο μέχρι το ευτυχές γεγονός της αναχώρησης. ινσα αλλάh. τις προηγούμενες μέρες αφού αποχαιρέτησα με πόνο το σπινατσμπουκ, πήρα τη τσαντούλα μου και κατηφόρισα προς τα τρένα. πριν το κάνω ανανέωσα ψυχαναγκαστικά το τουίτερ το φέηςμπουκ και το γκουγκλρήντερ, ούτως ώστε να μη μείνει ούτε μια ρανίδα αδιάβαστου ίντερνετ (μάταιον).
Κάτσε να κάνω μια ανακεφαλαίωση του ζητήματος αιγυπτιακά τρένα που έχω εξαντλήσει διεξοδικά νομίζω,
-αν είσαι τουρίστας και δεν ομιλείς αραβική (έστω ελάχιστα) σου βγάζουν εισιτήριο για πολύ συγκεκριμένα μέρη μέσα στο αιγυπτιακό τουριστικό μάτριξ.
-αν απλά χωθείς σε μια αποβάθρα αργά η γρήγορα θα βρεις ένα τρένο που να πηγαίνει εκεί που θέλεις.
-καλή σχετικά λύση είναι να μπεις χωρίς εισιτήριο και να κόψεις μέσα, υπάρχει ο κίνδυνος να μην έχει θέσεις, αλλά αν παίξεις σωστά το χαρτί του τουρίστα(ξέρω καφρίλα αλλά η επιβίωση μας σμπρώχνει…) κάπου θα σε βολέψουν. τη τελευταία φορά έβγαλα εισιτήριο όρθιος και μετά έκατσα στη πρώτη θέση, πήγε να πει ο ελεγκτής κάτι πέταξα εγώ κάτι αγγλικά μ’ άφησε εκεί κοιμήθηκα και ούτε γάτα ούτε ζημιά
– τα τρένα είναι το ασφαλέστερο πιθανό μέσο μεταφοράς, αν και όταν πρωτοήρθαμε είχε γίνει ένα σούπερπολύνεκρο ατύχημα, γενικά είναι κουλ. αν και σε ολιγοήμερες εκδρομές επειδή τα ταξίδια διαρκούν πολύ, ίσως και τα αεροπλάνα να είναι καλή ιδέα μιας που τα δρομολόγια εσωτερικού είναι σχετικά φθηνά. πάντως ένα βραδινό δρομολόγιο με τρένο σε γλιτώνει κι από μία διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο.
-υπάρχουν τα a/c τρένα που έχουν α και β θέση, και τα καμπριολέ τρένα που είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. τα καμπριολέ είναι πάντα φουλ και είναι πολύ φτηνά, αλλά δε σου βγάζουν εισιτήριο στους σταθμούς αν είσαι ξένος, πρέπει να τσαμπουκαλευτείς και δε ξέρω αν αξίζει, στο κάτω κάτω αν το δεις σε ευρώ η διαφορά είναι ανάξια του ψυχικού άλγους. εκτός αν δε βρίσκεις δρομολόγιο ή θες να το παίξεις γαμάτος ανθρωπολόγος. για το πρώτο λόγο μια φίλη μας Σουηδή πήρε τον εν λόγω merry train και νταξει έφτασε μεν καλώς απλά μας είπε χαμογελαστά ότι δε θα το ξαναπροτιμήσει.
-τα τρένα πάνε παντού καθώς όλες οι μεγάλες πόλεις είναι στην ευθεία της κοιλάδας του Νείλου, και τα δρομολόγια είναι πυκνά
-στις a/c αμαξοστοιχίες υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ α’ και β’ θέσης στη τιμή αλλά όχι και στη ποιότητα. τα καθίσματα είναι απλά πιο μεγάλα στη πρώτη, αλλά και στη δεύτερη είναι δυο φορές πιο άνετα απ’ του ΟΣΕ, κοιμάσαι χαλαρά και δεν πιάνεσαι ανεπανόρθωτα. γενικά είναι καθαρά (σε αιγυπτιακά στάνταρντς).
-τα βασικά μειονεκτήματα είναι οι πωλητές που πουλάνε ότι μπορεί να φανταστεί και διαλαλούν φωναχτά τη πραμμάτια τους. από μπανάνες και πασατέμπο, μέχρι σουσαμόπιτες, Τσάι (φυσικά), εφημερίδες και μια φορά μας προσφέραν κάτι τσιμούχες (σοβαρά). αμα σε πιάσει ο καλό ο ύπνος όμως δε καταλαβαίνεις τπτ.
-το άλλο πρόβλημα είναι ότι στα a/c τρένα το a/c δεν είναι σχήμα λόγου. είναι μια σκληρή και αμείλικτη κυριολεξία. τι κι αν έξω ο υποτροπικός ήλιος ξεραίνει τα πάντα, τι κι αν σ’ όλη τη διαδρομή βλέπεις χουρμαδιές και μπανανιές, μέσα η θερμοκρασία νομίζω είναι γύρω στους 15. αφού παίρνουμε μπουφάν και κουβέρτες τελευταία, δε παλεύεται αλλιώς. ευτυχώς είχαμε καβατζώσει μια κουβερτούλα απ την ήτζηπτ αιρ στο τελευταίο ταξίδι που μεταφέρεται εύκολα. η διαφορά θερμοκρασίας μέσα/έξω είναι απλά εξωφρενική.
-οι τουαλέτες είναι χύμα ζόφος, αλλά αυτό είναι το μόνο αναμενόμενο νομίζω.
αυτή τη φορά επισκέφτηκα το Ασουάν που είναι η νοτιότερη πόλη της Αιγύπτου και ως εκ τούτου το μακρύτερο ταξίδι με τρένο που έκανα όσο είμαι εδώ. 13 ώρες τσούκου τσούκου μες τον ψόφο, αλλά κοιμήθηκα ακαριαία και μπορώ να πω ότι ήταν ανώδυνο.
Η πόλη του Ασουάν είναι απ τις ομορφότερες αλλά σίγουρα είναι βιώσιμη μόνο τους τρεις χειμερινούς μήνες (όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της Αιγύπτου. Τώρα που πήγα είχε καύσωνα δε θέλω να φανταστώ τι παίζει το καλοκαίρι.)
Κοντά στο Ασουάν βρίσκεται ο ναός του Άμπου Σίμπελ που είναι απ’ τα πιο εντυπωσιακά φαραωνικά μνημεία. το απίθανο είναι πως όταν φτιάξαν το μεγάλο φράγμα για να μη καλυφθεί ο ναός απ τα νερά της λίμνης Νασερ τον μεταφέραν σε ένα ύψωμα λίγο πιο πάνω. είναι ΜΕΓΑΛΟΣ ναός, δε ξέρω πως σκατά το κουβαλήσαν. Ένα απ τα γαμάτα του ναού (που το κράτησαν και κατά τη μεταφορά) είναι ότι δύο φορές το χρόνο οι ακτίνες του ήλιου φτάνουν μέχρι το βάθος του ναού και φωτίζουν το άγαλμα του Ραμσή. το κακό είναι ότι επειδή αυτή η μέρα είναι κοντά όλα τα ξενοδοχεία ήταν γεμάτα και έψαξα αρκετά για να καταλήξω σε κάτι πολύ σκατά. Για να πάμε στο ναό έπρεπε να ξυπνήσουμε στις δυομιση να φτάσουμε 6 το πρωί που είναι η μόνη ώρα που μπορείς να σταθείς. πηγαίναμε πηγαίναμε στην έρημο και δε φτάναμε. να σημειωθεί ότι η εκεί έρημος είναι πολύ της μιζέριας. να εξηγηθώ, ωραία είναι η έρημος με την ψιλή άμμο, ή η έρημος με τους μεγάλους βράχους, μίζερη είναι η έρημος που χει λίγο χαλίκι εδώ, λίγη άμμο εκεί, κάνα βράχο που και που. γκετ ε καρακτερ ρε συ. το αστείο είναι ότι απ τα ξενοδοχεία μας είχαν δώσει όλους ένα κουτί και καλά πρωινό. το δικό μου ήταν πολύ ψωραλαίο, όταν ανοίξαμε όλοι τα μπρεκφαστμποξ στο λεωφορείο ένιωσα μια απογοήτευση και τρελή ζήλεια για τα ντόνατς των κορεατών. Εμένα είχε ψωμί, μαρμελάδα σύκο (έλεος ρε συ μαρμελάδα σύκο δλδ τι πιο μίζερο) ένα αβγό και χυμό Αχλάδι. είναι το πιο digestive πρωινό που έχω φάει, μόνο ξερά δαμάσκηνα έλειπαν.
έπιασα φιλίες με κάτι γερμανούς ραστάδες, τι να κάνω το εναλλακτικό με τράβηξε, αλλά κατά τη διάρκεια με ‘κάναν να αντιπαθήσω το λόου μπάτζετ τουρισμό γιατί γκρίνιαζαν για τα πάντα και όλο προσπαθούσαν να γλιτώσουν τα εισιτήρια με αποτέλεσμα να περιμένουμε όλοι (οι ασιάτες ήταν βεβαίως στωικοί) και γενικά μες τη μίρλα, άσε που στο τέλος πάντα πλήρωναν τα ίδια που θα πλήρωναν και χωρίς το νταβαντούρι. εντάξει φιλε είσαι αλτερνατιβ και προτιμας οτοστοπ αλλά εδώ είναι κάτι τέζα τουριστικό που υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το δεις: ων τουρίστας, αλλιώς μην έρχεσαι καθόλου. ή έλα τον Ιούλιο, νομίζω θα ήταν τέζα αλτέρνατιβ.
σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να εκθέσω τον λόγους που έκανα αυτή την κουραστική εκδρομή (παμε για έπικ σεντόνι, θα το σπάσω σε μπούλετς για να είναι διαβασαμπλ)
– ένα είναι το σύνδρομο «ΕΙΜΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΩ ΟΛΑ». μιλάμε για πάθηση απ’ την οποία συνήθως συνήθως δε προσβάλομαι αλλά σε στιγμές αδυναμίες με πιάνει. το πρόβλημα δεν είναι να θες να δεις όσα περισσότερα μπορείς, το πρόβλημα είναι ότι αυτό γίνεται με έναν μηχανικό τρόπο σαν να αντικαθιστάς το «αληθινό» βίωμα με φωτογραφίες και αφήγηση. δε ξέρω αν με νιώθεται αλλά δε μπορώ να το εξηγήσω κάπως αλλιώς. τέλος πάντων
-ο δεύτερος λόγος είναι ένας μαλάκας γάλος φίλος. κάθε φορά που με πετύχαινε στο φέηςμπουκ με ρωτούσε αν πήγα στο ναό της Φιλαί. αστοδγιάλο, έλεγα τόσο καιρό στην Αίγυπτο και αυτός ο κωλογάλος έχει πάει σε παραπάνω αξιοθέατα και μου πουλάει και μούρη. και «τι ωραία που ήταν στη Φιλαί, αχ και να παίζαμε μουσική με τη παρέα στη Φιλαί, αχ να τη πίναμε στη Φιλαί», έκλεινα το τσατ και αναλογιζόμουν μαλάκα πρέπει να πάω στη Φιλαί. είναι ένας ναός της Ίσιδας σε ένα νησάκι της λίμνης Νασερ (ο ναός μεταφέρθηκε επίσης από χαμηλότερα) που είναι πραγματικά όμορφο και σε απίθανο σημείο. όταν πήγα ήμουν έτοιμος να φωνάξω βρωμοΡεμί πήγα στη κωλοΦιλαί, ante ramisou πια.
– το τρίτον συνδέεται με τα δύο παραπάνω, και νομίζω είναι κάπως εύλογο. όταν είσαι στην αίγυπτο για έξι μήνες θες να χεις μια σφαιρική εικόνα απ’ τα τουριστικά της, ε πως να το κάνουμε, άμα γυρίσω και μου πουν ωραίο το τάδε μέρος αι δεν έχω άποψη θα μου τη σπάσει. είναι εφηβικό και λέημ? ε ας είναι
Επίσης να δηλώσω ότι στο τέλος του τουρ, μας άφησε ο λεωφοριατζής για ένα διάλειμμα σε ένα φαραωνικό λατομείο, όσοι θέλαμε να πάμε να δούμε έναν οβελίσκο που ενώ είχε λαξευτεί (41 μέτρα) τον είχαν αφήσει μέσα επειδή βρήκαν ένα μικρό ράγισμα (έπρεπε να είναι ένα συμπαγές κομμάτι). ε και μου φάνηκε ενδιαφέρον και ανέβηκα να το δω, αλλά ήμουν ο μόνος και περιμένανε οι άλλοι κανα εικοσάλεπτο. πωπω πολύ geek για να καταλάβεις δεν ανεβήκανε ούτε οι γιαπωνέζοι για φωτογραφία. ας τα να πάνε.